به همراه فرايند به رسميت شناختن خود، آدم بايد احساساتش نسبت به محيط اطراف، به خصوص آدمهي دور و برش رو هم قبول کنه.
اگه خوبه ، که فبها المراد و نعم المطلوب. اما اگه اين احساس بد باشه (مثل خشم، رقابت، حسادت يا...)، کاري که يه آدمي مثل من ممکنه بکنه اينه که بسته به طرف مقابل، اين احساس رو قبول بکنه يا نه.
آقا جون! از من قبول کني اينو... تا وقتي که يه حس بد نسبت به يه نفر رو قبول نکني، به هيچ وجه نمي توني اصلاحش کني. مثلاْ ممکنه نسبت به يه آدم عزيز يه خشم مزمن داشته باشي، بعد هي به خودت بگي که نه... من دوسش دارم.
مطمئن باش اين دوگانگي احساسي فقط باعث خودخوري ميشه... باعث ميشه بين روياهات و منطقت تناقض به وجود بياد و کارت به ديوونگي بکشه!
البته شرايطي هم هست که آدم نمي خواد اون حس بد رو اصلاح کنه، که گاهي کار خوبيه، و مورد بحث من نيست.