● باید به حقیقت تلخی اعتراف کنم.

هیچ وقت جدی نمی گرفتم حرف کسانی رو که می گفتن آدم باید تو نوجوانی زیاد یاد بگیره...سن که رفت بالا دیگه قدرت یادگیری سابق رو نداری و اینا...

زیاد مغرور بودم به هوش و حافظه خودم.

الان مثلاً تو یه کتاب یا هر متنی یه لغت جدید می بینم، توی دیکشنری نگاه می کنم و می زنم تو سر خودم که: ببین! این مهمه! یادت باشه.

باورت میشه؟ ده دقیقه بعد یادم نیست. اصلاً و ابداً.

ده دقیقه فقط. تازه کلی لاف می زنم که وقتی برگردم سریع میرم کلاس اسپانیولی.

زکّی!
احمدعلی ساعت 11:03 AM نوشت

   
3 حرف