● به وضع فعلی ایران که نگاه می کنم، در هیچ زمینه ای هیچ افق روشنی نمی بینم. واقعاً وضعیت اقتصادی و سیاسی کشور اونقدر سیاهه که خوش خیالیه که در کوتاه مدت به چیزی شبیه پیشرفت و بهبود فکر کنیم (مگه در مسائل هسته ای و موشکی، که اهمیتشون ما رو بعله!). افسردگی شدید رو میشه تو چهره و حرف های خیلی از بزرگان هم دید، از استادهای دانشگاه تا سیاسیون سابق و فعلی.

حالا تو این دوران سختی چه باید کرد؟ خیلی فکر کردم روی این موضوع و با بعضی از آدم هایی که قبولشون دارم هم حرف زدم. نتیجه اش اینه که غیر از انجام کارهای معمولی زندگی، تو این دوران باید روی دو تا چیز سرمایه گذاری کرد:

اول روی دانش و مهارت های فردی. خوندن تاریخ و فلسفه و روان شناسی و اقتصاد و مدیریت و مهندسی و هر چیز دیگه ای که درک و فهم و توانایی آدم رو رشد بده. شاید اگه به هر دلیلی دوران روشن تری برسه، دیگه وقت برای توسعه نداشته باشیم. دیگه نتونیم مثل بعضی از این شب ها بشینیم با رفقا تا دیر وقت در مورد وجود خدا و حدود آزادی و دو بعدی بودن زمان گپ بزنیم.

دوم - که توی ینگه دنیا اهمیتش رو فهمیدم - سرمایه گذاری روی network آدمهای دور و برمون. Networking مهارتیه که به دست آوردنش زمان می خواد، و بعد سال ها طول می کشه که بتونی شبکه قوی و به درد بخوری رو بسازی، ولی جدی فکر می کنم هسته این شبکه رو باید در این زمان های کم امید ساخت. دوران بهتر زمان استفاده اس. به نظرم آدمها تو سختی راحت تر دور هم جمع میشن تا تو راحتی، و روابطی که تو این دوران ساخته میشن پایدار ترند. اینو الان به چشم خودم می بینم.
احمدعلی ساعت 1:27 AM نوشت

   
2 حرف