● این پست پایین به نظرم گفتن بدیهیات بود، ولی مهم. پس یاز هم به گفتن بدیهیات ادامه میدم.

خیلی از آدم های خودشیفته، یا اخلاق گرا، perfectionist هستند، یعنی انتظار دارن آدم ها و محیط اطرافشون بی عیب و نقص باشه. این هم مشکلیه مشابه پایینی. این آدمها براشون سخته که قبول کنن آدم به خودی خود عیب داره - دروغ میگه، پشت سر رفیقش حرف می زنه، برای منافع خودش ممکنه خیلی کارها بکنه.

من میگم خیلی مهمه که آدم برای کاهش درد خودش هم که شده، سطح انتظار خودشو از آدمها و از خودش بیاره پایین، برای اینکه هم روابط بهتری داشته باشه و هم دردش کمتر بشه. باید، باید، باید انتظار آدم ناکامل و با عیب داشته باشی! باید یاد بگیری که آدم های ناقص رو دوست داشته باشی و باهاشون زندگی کنی.

این یه چیزیه شبیه همون استراتژی شیطان که آل پاچینو تو Devil's Advocate خیلی خوب بیانش می کنه، اونجایی که میگه خدا مرتب قانون میذاره و میگه این کار رو بکن و اون کار رو نکن و اینجوری دوسِت دارم و اونجوری نه... این به نظرم خداییه که آدم کامل میخواد، و از دیدن اشکال ها دردش میگیره. شیطان خوب میگه ولی... I accept man, despite all his imperfections... این استراتژی هم زندگی انسان رو رواحت تر می کنه و هم باعث میشه که اون شیطان طفلک دردش نگیره.

حالا این یه نکته ریز داره، اینکه به هیچ وجه نباید به این نوع نگاه به انسان ها به چشم یک فضیلت اخلاقی (مثل بزرگواری و بخشش) نگاه کنی، چون خود شیفتگی و به تبعش perfectionism ات رو تقویت می کنه. به نظر من حالت بهینه این یک استراتژی خودخواهانه اس، برای همون هدف کاهش درد.

پنهون نمی کنم، خیلی شیطان این جوری رو دوس دارم.
احمدعلی ساعت 3:39 PM نوشت

   
0 حرف