● می آیم
می روم
می اندیشم که شاید خواب بوده ام
می اندیشم که شاید خواب دیده ام
خواب بوده ام
خواب دیده ام
...
احمدعلی ساعت 7:39 PM نوشت

   
1 حرف

● به خاطر بهترین اتفاقی که میشد تو این روزگار بیفته...

به سلامتی لیلی و مجتبی!

ساقی به نور باده برافروز جام ما... :)
احمدعلی ساعت 5:50 PM نوشت

   
3 حرف

● هر سوی شمع و مشعله،هر سوی بانگ و مشغله
کامشب جهان حامله، زاید جهان جاودان
...
احمدعلی ساعت 8:29 PM نوشت

   
2 حرف

● من دلم سخت گرفته است از این
میهمان خانه مهمان کش روزش تاریک
...
احمدعلی ساعت 12:53 PM نوشت

   
1 حرف

● این سایتی که تبلیغش توی پرشین بلاگ زیاد شده رو از دست ندین: عرفان درمانی.

فقط چند تا تیتر رساله ها و آثار این آقای دکتر سایکوتیک اینان: فلسفه زیر لحاف، زنان بچه باز، روانشناسی بچه ننه (!)، نفاق دینی زن، ...

به خصوص این بخش "خودشناسی جنسی" اش محشره!

اسم انگلیسیش هم خوبه: Academy of Practical Theosophy.

فروید، کجایی؟
احمدعلی ساعت 8:38 PM نوشت

   
0 حرف

● از وبلاگ مریم عزیز:

امروز داشتم برای یکی از کارام کتاب اجتماعی پنجم دبستان رو می خوندم. کتابی که دارم قبلا مال ناهید بوده و واسه همین یادداشتهای کلاسیش توش هست. بعضی هاش هم سوالاییه که معلم از تو متن کتب در می آورده و می گفته که بچه ها تو کتاباشون بنویسن. جالب ترینش تا حالا این بوده که کنار این پاراگراف:

"آرزوی همه ما این است که انقلاب اسلامی به انقلاب جهانی حضرت مهدی بپیوندد و همه مستضعفان را از ستم و سلطه قدرتهای بزرگ نجات دهد."

سوالی که معلم گفته اینه :
"آرزوی همه ما چیست؟"
!!!!!!!!!!!!!!!
احمدعلی ساعت 8:25 PM نوشت

   
1 حرف

● ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود
...
احمدعلی ساعت 3:42 PM نوشت

   
0 حرف

● مرد، حدوداً سی و پنج ساله، خوش برخورد، مذهبی، با ته ریش، کارمند دفترخونه، موقع ثبت تعهد بازگشت من به ایران:

-شما برای همین رشته مدیریت میخواین برین آمریکا؟
-آره.
(با لبخند)
-آقا نمی دونم شنیدین یا نه، تو انگلیس یه کتابخونه هست، که یه بخش ویژه داره که افراد خاص با مجوز میشه وارد شن. نگهبان مسلح داره و حفاظت کامل و ... . اون تو یه کتاب هست فقط. میدونی چی؟
-نه.
- نهج البلاغه، ترجمه انگلیسیش. خود انگلیس ها میگن ما همه ترفندهای مدیریتی رو از روی این کتاب یاد گرفتیم. اصلاً اجازه نمی دن هرکسی بخوندش آقا. میگن همه اصول کشورداری و مدیریت توی این کتاب هست.
-عجب!
- ما همچین منابعی داریم، اون وقت کارمون به جایی رسیده که جوونامون برای یادگرفتن مدیریت باید برن آمریکا. هر ایرانی خودش یه مدیره...


این نصف حرفای برادرمون بود. همیشه فکر می کنم که با این فاجعه ملی خودشیفتگی چه باید کرد؟ قضیه اصلاً شوخی نیست. نارسیسیزم خیلی عقب نگه می داره آدمو، وقتی ملی شد که یه مملکت رو می فرسته گیلان.
احمدعلی ساعت 9:18 AM نوشت

   
3 حرف

● کارکردن حرفه ای وقتی تبدیل میشه به baby care و بچه بزرگ کردن، گاهی خیلی اعصاب خورد کن میشه.

baby به معنی بچه منظورمه، نه به معنی خوبش!
احمدعلی ساعت 8:03 PM نوشت

   
0 حرف

● نارس می زنم باز.

تیزم. تیز عزیز، خیلی تیز تز از اونکه فکرشو می کنی.



پا نویس: این پست خطاب به خودم بود.
احمدعلی ساعت 12:20 AM نوشت

   
2 حرف

●
احمدعلی ساعت 4:59 PM نوشت

   
0 حرف

● گلستان بخونید گاهی...شفاست، شفا.

چی می شد منم قلم نوشتن می داشتم؟
احمدعلی ساعت 3:01 PM نوشت

   
0 حرف

● فیلمی هست روی پرده، به اسم "نصف مال من، نصف مال تو".

من و دوستک دیشب رفتیم آش خوردیم بعدشم به سنت همیشگی تو سینما بهمن اینو دیدیم (البته گاهی هم میریم مرکزی، خیلی هم که با کلاس بشیم سپیده).

توصیه می کنم.
احمدعلی ساعت 6:53 PM نوشت

   
2 حرف

● خاطرتون هست که موقعی که هنگ کنگ بودم، نوشتم ازغرفه شرکت های غول خارجی و خانوم های مهربون توی غرفه ها و اینا...

امروز تو وبگردی های همینجوری رسیدم به اینجا. ببینید و عبرت بگیرید که چرا شرکت های ایرانی حتی اگه خیلی هم کارشون درست باشه (خواهش می کنم)، موفق به حضور بین المللی (!) نمیشن.
احمدعلی ساعت 4:24 PM نوشت

   
0 حرف

● تازگی دوست خوبی پیدا کردم. گرد و زرده.

اسمشو گذاشتم diverter. استاده تو برقرار کردن ارتباط مغز و ... .

مخلصیم!
احمدعلی ساعت 4:54 PM نوشت

   
1 حرف

● من، وسط یه تله کنفرانس با طرف خارجی،از یه دوست خیلی مذهبی یواشکی پرسیدم:
- "حیثیتی" به انگلیسی چی میشه؟ میخوام بگم این قضیه خیلی برای ما مهمه.
-mmmy...mother...

جای من بودی منفجر نمی شدی؟
احمدعلی ساعت 10:36 AM نوشت

   
0 حرف

● خواب دیدم.

فروشنده یه مغازه بودم. چند تا جوون اومدن تو. حس کردم که یه ریگی به کفششونه. نمی دونم سر چی یکیشون اسلحه کشید و یه گلوله زد توی شکمم. دردم گرفت.

نمردم. ساعتها همون طور بودم، حتی دور و بریهام میومدن و می رفتن و من نمی خواستم بفهمن، باشون حرف می زدم و طبیعیش می کردم، ولی گلوله توی شکمم بود. خون میومد. یه بار فهمیدم که دیگه دارم می میرم، رفتم یه گوشه، یه ملافه انداختم روی سرم، شروع کردم به مردن.

فشارم واقعاً افتاد، شاید سرم گیج رفت، همه جا تاریک شد. داشتم می مردم. هی منتظر بودم که این تونل معروف رو ببینم، هی صبر کردم، هی مردم... ولی آخرش به هوش اومدم. تموم نشد که نشد آخرش. انگار برگشتم به زندگی، شروع کردم به حرف زدن با آدما...

صبح حس می کردم که شاید واقعاً دیشب داشتم تموم می کردم. به هر حال، خواب برآورده کردن آرزوی آدمه دیگه.

دیشب حس می کردم که جداً به مرگ نزدیکم. جالب بود.
احمدعلی ساعت 1:00 AM نوشت

   
0 حرف

● یه اتفاق کوچیک. وقتی داشتم می رفتم، موبایلمو خاموش کردم. دیگه روشن نشد.

پیش هر کی بردمش گفت مشکل نرم افزاری داره، که یه پیامد کوچیک هم بعدشه: همه contact ها و sms هام پاک میشن!

contact رو دوباره میشه پیدا کرد، ولی راستشو بگم، دلم خون شد واسه از دست دادن sms ها. من دو ساله که موبایل دارم، و از روز اول sms های خاصی هنوز توی گوشیم بود. پیام های پر از زندگی، پیام های پر از مرگ، خیلی پر از مرگ. از بیشتر کسانی که من میدونم اینجا رو میخونن حداقل یک sms توش بود.

موافقت کردم که reset اش کنن، اما مث اینکه کلی خاطره مُرد. خیلی ساده.دردم گرفت.

حالا خوبه که من به نشانه و پیام و این حرفا اعتقادی ندارم، ولی...زندگی از نو، آیا؟


پ.ن: رفقای عزیز. لطفاً یه sms بهم بزنین که شمارتونو داشته باشم.
احمدعلی ساعت 1:19 PM نوشت

   
2 حرف