قلعه تاناتوس

●

الهام واسه پست قبل کامنت گذاشته که "جان هر كي دوست داري براي چند دقيقه هم كه شده مرگ رو به حال خودش بگذار". خواستم بگم که این پروسه رو مدّتیه که شروع کردم. تو فکر کردن های این چند ماه به این نتیجه رسیدم که تنها راه برای رسیدن به نمی دونم کجا (شاید آرامش؟!) اینه که تلاش کنم به مرحله "لا اَدری گری" در دو زمینه خدا و مرگ برسم.

مبانی ( به نظر من بدیهی) رسیدن به این نتیجه هم ایناست:
1. من هیچ جواب قانع کننده ای برای دو تا سؤال "آیا خدا وجود داره؟" و "وقتی آخرش می میریم و نابود میشیم، چرا بیخود دست و پا بزنیم؟" تا حالا نشنیده ام. همه جواب هایی که شنیدم به نظرم قابل ردّه (و با اختلاف زیاد جواب های مذهبی بچگانه تر هستن).

2. فکر کردن به وجود خدا برای یک انسان آزاد اضطراب آوره. احتمال وجودش هم فاجعه اس!

3. از دست مرگ نمیشه خلاص شد.

این سه تا به علاوه اون مطلبی که در مورد لذت از زندگی چند وقت قبل نوشتم (در مورد ارزش های خانوادگی) باعث شده که در مورد این ایده بنیادیم که " حقیقت همیشه از لذت ارزشمند تر است" شک کنم. فکر کردم که شاید این ارزش بنیادی ذهن من صرفاً نتیجه وجود داشتن یا نداشتن بعضی ارزش های خانوادگی باشه و لا غیر، بدون هیچ مبنای فکری قوی.

این شاید یه جور اعلامیه و اعتراف شروع تسلیم باشه. هنوز یه شک رقیقه البته. شاید باید کاری رو بکنم که خیلی از دوستام در ظاهر انجام میدن: بیخیال این دو تا شدن، و تلاش برای حداکثر کردن لذت به جای حداقل کردن درد (که هدف فعلیمه). یه جور تولید ارزشی که الان ندارم (و متآسفانه هنوز فکر می کنم که خیلی مبتذله این ارزش لذّت از زندگی، ولی شاید چاره ای نداشته باشم).

و البته رسیدن به این مرحله "لا ادری" شدن پختگی زیاد میخواد، که شرمنده، من اصلاً ندارم. هنوز تو اول عقده ادیپ گیرم، چه برسه به آزادی فکری.

پ.ن: فقط ببین تو چند تا از این پاراگراف ها اول متن به آخر متن پنالتی می زنه! ذهنم داره وارد یه مرحله گذار میشه، شاید همین چیزی که بهش میگن شکستن شاخ جوانی و زمین گیر شدن. این ور تونل همین چیزیه که هستم، اون ورش یه آدم بی خیال که به نشستن روی یه جای سفت فکر می کنه.

کدومش جالب تره؟ اوّلی، نه؟ اصلاً باید این جور دیجیتال به قضیه نگاه کرد؟ اصلاً اگه بیخیال خدا و مرگ بشم، مسأله مهم دیگه ای می مونه؟ به نظرم آخرین کاری که خدا می تونست بکنه که این نظام خلقت یه چیزی افتضاح تر از الانش بشه ، این بود که انسان ها میتونستن آینده رو ببینن.

و خوشبختانه من هیچ ایده ای از اتفاقات آینده زندگیم ندارم.

احمدعلی ساعت 1:20 PM نوشت

8 حرف

●

مثل آب دهان مُرده رقیق...

احمدعلی ساعت 1:48 AM نوشت

1 حرف

●

خوبه که آدم هر از گاهی تو زندگیش فرصتی پیدا کنه برای فکر کردن. مثل همین چند ماه اخیر برای من. بالاخره، بعد از چند سال.

احمدعلی ساعت 3:41 PM نوشت

0 حرف

●

هی آرزو می کنم کسی رو پیدا کنم که یه ساعت با هم در مورد این "خاتم فیروزه بواسحاقی" صحبت کنیم.

این یعنی مرگ رو از اول بدیهی فرض می کنم. انگار که هیچ راه حلی نداره.

خوب نداره.

این خاتم مشهور که معرَّف حضور هست؟ خصوصیت اصلیش چیه؟

احمدعلی ساعت 2:37 PM نوشت

0 حرف

●

و تو چه می دونی (و ما چه می دونیم) که این افسانه ابراهیم و اسماعیل و سنّت تاریخی قربانی چه اثری داره روی میزان اضطراب اختگی (Castration Anxiety) بر روی این ملّت مسلمون،

شاید یک و نیم میلیارد نفر تقسیم بر دو، ها؟

بریدن سر.

احمدعلی ساعت 2:53 PM نوشت

2 حرف

●

هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدّی نگرفت

چیزهایی هم هست
لحظه هایی پر اوج
مثلاً شاعره ای را دیدم
آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش
آسمان تخم گذاشت
و شبی از شب ها
مردی از من پرسید
تا طلوع انگور
چند ساعت راه است؟

احمدعلی ساعت 4:27 AM نوشت

2 حرف

●

شیطان هیچوقت در مورد آدم ها قضاوت نمی کنه. شیطان آدمها را همون جوری که هستند قبول می کنه.

عوضش اونی که بهش میگن خدا...مگه کاری جز این داره؟ جز طبقه بندی و تقسیم کردن و امر و نهی.

مسخره اس.

احمدعلی ساعت 4:00 AM نوشت

4 حرف

●

ای که از کوچه معشوقه ی ما می گذری
بر حذر باش که سر می شکند دیوارش
...

احمدعلی ساعت 10:01 PM نوشت

1 حرف

●

قلبم رسماً به جنون گاوی مبتلا شده. تو هر پونزده ثانیه چهار بار rate تپش اش عوض میشه (این یعنی تغییر علامت مشتق دوم).

و جالبه که اصولاً الان استرس خاصی ندارم. این دیوونه واسه خودش می رقصه.

احمدعلی ساعت 2:40 AM نوشت

4 حرف

●

سنگ بد گوهر اگر کاسه زرّین بشکست
قیمت سنگ نیفزاید و زر کم نشود

احمدعلی ساعت 11:21 AM نوشت

1 حرف

●

یک مرد وقتی تونست با این حقیقت مواجه بشه که هیچ راهی وجود نداره که برگرده به محیط امن رحم مادر، و تونست به جای جنینی خوابیدن- - .مچاله، پاها توی شکم، انگشت یا سیگار در دهن - طاق باز بخوابه، وارد مرحله جدیدی توی زندگیش شده. خیلی جدید و خیلی مهم.

احمدعلی ساعت 7:12 AM نوشت

0 حرف

●

ذهن ما در برابر عوامل اضطراب زا دفاع می کنه، یعنی مکانیزم هایی رو فعال می کنه که باعث کاهش اضطراب بشن.

توصیه می کنم یه بار موقع خداحافظی طولانی مدت با یه دوست عزیز (یا یه عضو خانواده) به افکارت و به این مکانیزم های دفاعی ذهنت توجه کنی. اینکه چه فکرهایی میان و میرن که درد کمتر بشه. اطلاعات خیلی خوبی در مورد ساختار روانی آدم از این مشاهده در میاد، و می فهمی که چقدر گاهی این دفاع ها مبتذل هستن (این بهترین کلمه ایه که به ذهنم اومد) و چقدر بی بنیان و ساختگی. فقط ابزارهای دم دستی برای کاهش درد.

و این مدل ساده شده ای میشه از واکنش انسان در برابر مرگ اون آدم یا آدمایی با همون درجه اهمیت در آینده.

احمدعلی ساعت 12:06 PM نوشت

6 حرف

●

اینکه در خانواده ای که توش بزرگ شدی چه ارزش های بنیادی ای حاکم بوده خیلی روی کیفیت زندگیت تأثیر میذاره. ارزشهای عمومی تر رو بالاخره میشه عوض کرد (مثل ارزش نماز خوندن یا ضد ارزش بودن خوردن مشروب)، ولی ارزش های بنیادی میرن تو تار و پود وجودت. (گیر نده که چی بنیادی هست و چی نیست، این خیلی شخصیه دیگه).

حالا میخوام بگم فقط وجود یه سری ارزش مهم نیست، وجود نداشتن بعضی ارزش های دیگه (نه لزوماً ضد ارزش بودنشون) هم خیلی روی کیفیت زندگی مؤثره. من یکی از اینا رو در مورد خونواده خودمون کشف کردم تازه گی.

هیچوقت "لذت بردن از زندگی" بین ما ارزشمند و مهم نبوده. مطلقاً. هیچ کلامی یا اتفاقی در طول زندگیم توی خونواده یادم نمیاد که به لذت زندگی ارزش داده باشه. achievement خیلی مهم بوده، ولی خود زندگی نه.

واسه همینه که وقتی یکی از شما دوستانه بهم میگین "بابا حالشو ببر، چی کار به آخرش داری؟" من برّ و بر نگاتون می کنم. انگار می پرسم "مگه قراره که لذت ببرم؟"، حتی "مگه خوبه که لذت ببرم؟ بده ها!".

و این برای من خیلی بنیادی تر از اونه که فکرشو بکنی.

حس می کنم یه روزی این تو ذهن من تغییر می کنه، در نتیجه یک insight و بینش لحظه ای. مشابهش قبلاً برام پیش اومده. با خودکاوی میشه این چیزا رو کشف کرد، ولی عوض کردنش بینش میخواد.

احمدعلی ساعت 2:32 AM نوشت

3 حرف

●

خیلی منتظرم که این یه ماه هم تموم شه و برگردم، ولی یه پدیده ای خیلی جالبه.

امشب برنامه خداحافظی با بچه های این دانشکده بود. وقتی اومدم به ذهنم نمی رسید که این قدر از نظر عاطفی به این بچه ها وابسته بشم که موقع خداحافظی بغض کنم... اونم چه بغضی... اونم من!

باورت میشه؟ این قدر این آدما مهربون و دوس داشتنی بودن که جای خالیشون رو بعداً توی زندگیم حس خواهم کرد. اونم نه یه نفر و دو نفر...

یه مزیت درس خوندن تو رشته های بیزنس به مهندسی ها اینه که تو عضو یه جامعه بزرگ میشی که همه با هم دوستن، نه فقط هم کلاسی. این تنوع رشته های لیسانس هم این گروه رو خیلی جذاب می کنه. بر خلاف شریف که اصرار داره دانشجوهای MBA مهندسی خونده باشن، خیلی از بچه های اینجا علوم انسانی خوندن. روان شناسی، فلسفه، جامعه شناسی، اقتصاد...حتی یکی از بروبچ تو پرینستون جامعه شناسی خونده و بعدش چندین سال تو یه گروه رقص کار کرده.

دلم تنگشون خواهد شد.

احمدعلی ساعت 10:01 AM نوشت

5 حرف

●

وقتی برگردم، روی یک...نه روی چندین تا کاغذ بزرگ می نویسم Shit Happens...و میذارم بالای تختم و روی میزم و روی دیوار.

تا همیشه یادم باشه که قوانین این دنیا رو باید به رسمیت شناخت.

و اینکه این قدر قوی نیستم که این قوانین رو عوض کنم.

حافظه، حافظه غمیست عمیق
...

احمدعلی ساعت 1:32 AM نوشت

2 حرف

●

«... من نه دل نگران سنّتم، نه دل نگران تجدّد، نه دل نگران تمدّن، نه دل نگران فرهنگ و نه دل نگران هيچ امر انتزاعي از اين قبيل. من دل نگران انسان هاي گوشت و خون داري‌هستم که مي آيند، رنج مي برند و مي روند. سعي کنيم که اولاَ : انسان ها هرچه بيشتر با حقيقت مواجهه يابند، به حقايق هرچه بيشتري دست يابند؛ ثانياَ هرچه کمتر درد بکشند و رنج ببرند و ثالثاَ هرچه بيشتر به نيکي و نيکوکاري بگرايند و براي تحقّق اين سه هدف از هرچه سودمند مي تواند بود بهره مند گردند، از دين گرفته تا علم، فلسفه، هنر، ادبيات و همه دستاوردهاي بشري ديگر. »

مصطفي ملكيان

پ.ن: من فقط یه بار پای صحبت این آدم نشسته ام (توی دفتر مطالعات فرهنگی). همون یه بار کافی بود که بفهمم با آدم بزرگی طرفم.
امروز این جمله رو که دیدم مطمئن تر شدم.

خیلی موافقم، به خصوص با اون بخشی که بولد کردم.

متن از وبلاگ نیلوفر.

احمدعلی ساعت 8:58 AM نوشت

3 حرف

●

وی خاطره ات پونز، نوک تیز ته کفشم...

احمدعلی ساعت 10:13 AM نوشت

0 حرف

●

این پست فاطمه جالبه.

مخصوصاً آخرش: قاطی می نُماییم!

احمدعلی ساعت 7:22 AM نوشت

1 حرف

●

"Put your hand on a hot stove for a minute, and it seems like an hour. Sit with a pretty girl for an hour, and it seems like a minute. THAT'S relativity."

Albert Einstein

احمدعلی ساعت 5:14 AM نوشت

0 حرف

●

این میانه روی در عقاید هم از اون ارزش های گول زننده اس. معنیش دقیقاً یعنی اینکه هیچ وری نباشی و هیچ غلطی نکنی.

خیلی خوبه که آدم به حرفای همه گوش بده، اما معنی نداره که به جای یه چهارچوب فکری منسجم، بری هر بخشی از عقایدت رو از یکی بگیری. مثلاً ادعای لیبرال بودن اخلاقی و پلورالیزم بکنی و طرفدار اقتصاد دولتی و کمونیستی باشی، یا ادعای پوزیتیویست بودن بکنی و به خدا هم اعتقاد داشته باشی.

آدم های معتدل دقیقاً همون هایی هستن که هیچ کار خاصی نمی کنن (منظورم تندروی رفتاری و بی سیاستی نیست، تو حوزه افکار حرف می زنم. مطمئناً برای عملی کردن یک ایده باید سیاست داشت و به منافع گروه های دیگه هم فکر کرد).

من از نظر فکری تند رو ام. خیلی بیش تر از ایام جوانی.

احمدعلی ساعت 2:05 AM نوشت

1 حرف

●

یه وقتی پیدا کنم این تئوری Erectional Motivation ام رو توسعه میدم.

به امام می تونه زندگی آدم رو از این رو به اون رو کنه...البته جهتش قابل تعیین نیست (یعنی نمی دونی از کدوم رو به کدوم رو!)، ثابت هم نیست. روی اینش باید کار کنم. جهت دادن خشم کار سختیه.

دختر و پسر هم نداره، دخترا هم می تونن این طوری انگیزه پیدا کنند. خودم چند نفر رو میشناسم!

احمدعلی ساعت 12:42 PM نوشت

2 حرف

●

جالب نیست که تو فرهنگ ما ابراز خشم شده یه ارزش؟ حتی گاهی سبمل قدرت مردانه.

در مورد این آخری طرف تقاضا هم به شدت فعّاله به نظرم.

احمدعلی ساعت 12:44 AM نوشت

1 حرف

●

میدونستی Journal Paper هست روی این موضوع که اعتراف به سبک کاتولیک ها خواص درمانی داره؟

احمدعلی ساعت 1:25 AM نوشت

3 حرف

●

حکمت جدیدی که به ذهنم رسید چند روز پیش...

بخش مهمی از زندگی این دنیا عبارتست از پیچاندن (قُر زدن) پارتنر مردم و پیچانده شدن (قُر زده شدن) پارتنرت توسط مردم.

احمدعلی ساعت 9:57 AM نوشت

4 حرف

●

از بازی های روزگار همین بس که امروز واسه درس رهبری یه ارائه داشتم در وصف خوش بینی و optimism و اینکه چقدر زندگی رو شیرین می کنه و چقدر رهبران باید بتونن پیروانشون رو به روزگار خوش بین کنن و از این حرفا...

جالب اینجا بود که خیلی ها جداً تحت تأثیر قرار گرفته بودن، چون کلّی قصه روان شناسی علمی قاطیش کردم و در مورد شباهت آدم های افسرده با سازمان های افسرده صحبت کردم و به خوردشون دادم. خوب هم پرزنت کردم.

ولی به امام همش وسطش فکر می کردم که بگم همه اینا درست...ولی آخرش می میریم احمق! حالیته؟

دلتو میخوای به چی خوش کنی؟

پ.ن: این پست هیچ تناقضی با پست پایینی ندارد!

احمدعلی ساعت 9:12 AM نوشت

2 حرف

●

یه اعتراف تلخ دیگه. این یکی رو جدی دوس ندارم.

با اینکه دلم برای خیلی ها تنگ شده...ولی باید بگم اینجا ذهنم خیلی خیلی آروم تر از ایرانه.

در مقیاس احساساتی که صبح تا شب اونجا باهاشون لاس می زدم، اینجا حداکثر یکی دو بار دلم گرفته.

نمی فهمم چرا؟ من آدمی نیستم که خیلی اتفاقات محیط اطراف و سیاست های جمهوری اسلامی و چیزای روزمره این جوری افسرده ام کنه. ناراحت ممکنه بشم، ولی مثلاً ترس از مرگ ارتباط مستقیمی با اتفاقات دور و برم نداره (البته گاهی داره، از نوع معکوس، میدونی که؟). بنا بر این نباید اوضاع ذهنیم با اومدن به این مملکت عوض می شد.

ولی شده. به وضوح خوشحال تر از ایرانم. و البته این ممکنه صرفاً یک رابطه همزمانی باشه و نه علت و معلولی، بعد از چند ماه طوفانی اول سال...

احمدعلی ساعت 8:53 AM نوشت

3 حرف

●

گاهی احساسات یه بچه هیفده ساله رو دارم. رقابت می کنم تو ذهنم، با یکی از شماها مثلاً، سر کوچکترین چیزها. هی میخوام شاخ بشکنم.

عصبانی میشم وقتی این احساسات بچگانه میان.

مسخره اس. هنوز ترم اولی که اومده بودم شریف یادمه. روزگار سیاهی بود جدی.

احمدعلی ساعت 9:11 AM نوشت

2 حرف

●

سهم ما اینه
شاید
زیاد و کم
...

احمدعلی ساعت 4:27 AM نوشت

0 حرف

●

باید به حقیقت تلخی اعتراف کنم.

هیچ وقت جدی نمی گرفتم حرف کسانی رو که می گفتن آدم باید تو نوجوانی زیاد یاد بگیره...سن که رفت بالا دیگه قدرت یادگیری سابق رو نداری و اینا...

زیاد مغرور بودم به هوش و حافظه خودم.

الان مثلاً تو یه کتاب یا هر متنی یه لغت جدید می بینم، توی دیکشنری نگاه می کنم و می زنم تو سر خودم که: ببین! این مهمه! یادت باشه.

باورت میشه؟ ده دقیقه بعد یادم نیست. اصلاً و ابداً.

ده دقیقه فقط. تازه کلی لاف می زنم که وقتی برگردم سریع میرم کلاس اسپانیولی.

زکّی!

احمدعلی ساعت 11:03 AM نوشت

3 حرف

●

نه. نمیشه. هر جور حساب می کنم باید یکی دو سالی بذارم فقط زیست شناسی (همون بیولوژی) بخونم.

تازه اگه با یکی دو سال بشه کاری کرد.

احمقانه اس که در مورد خدا بخوای جدی فکر کنی و بیولوژی ندونی. کوری. حداکثر یاد می گیری که چطور شک کنی، همین.

داروین شناس نداریم؟ فاطمه توصیه ای نداری؟

سربازی فرصت خوبیه، نه؟

احمدعلی ساعت 10:58 AM نوشت

3 حرف

●

افسوس که بی فایده فرسوده شدیم...

موافقی؟

من نیستم. سعی می کنم نباشم.

نه با فرسوده شدنش، با بی فایده بودنش.

احمدعلی ساعت 2:15 AM نوشت

2 حرف

●

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
که سر به کوه و بیابان تو داده ای ما را
...

احمدعلی ساعت 1:34 AM نوشت

3 حرف

●

تازگی گاهی که به قرآن نگاهی میندازم، یا چیزایی که رو که حفظم مرور می کنم، می بینم که فکرا و حرفای الان من (که خیال می کنم خیلی در موردشون فکر کردم) خیلی خیلی شبیه چیزهاییه که از قول اعراب جاهل قدیم (از موضع دشمنی با خدا) تو این کتاب نقل شده. گزاره های دفاعیم هم. روش های تمسخر هم.

احساس پشمیّت فکری می کنم.

نظرت چیه؟

احمدعلی ساعت 9:16 AM نوشت

3 حرف

●

چَن شَبه واز مِدوزُم چشمامِ تا صُب به چُخت
یا به یَگ سَمت بیخودی مات مِمِنه و را مِگیره

چَن شَبه واز مثِ چِل سال پیش از ای مُرغ دلُم
تو زمستون بَهَنه ی سِبزَه و صَحرا مِگیره
سِبزَه و صحرا مِگیره
...

احمدعلی ساعت 7:32 PM نوشت

42 حرف

●

الهام (همین رفیق ما که لینکش سه بار این کنار هست!) یه داستان نوشته که به نظر من خیلی خوبه.

گفتم نخونده از دنیا نرین، چون مرگ ترسناکه (این مانیفستش بود، همون امضای نویسنده).

احمدعلی ساعت 1:41 AM نوشت

3 حرف

●

دوستک یه لینک فرستاده. بهاء الدین خرمشاهی از بایپولار بودن گفته.

هرچند حرفای کمی که تو این مقاله نوشته به نظرم خیلی خامه، ولی این آدم مرد بزرگیه، حداقل تو حوزه تفسیر و حافظ شناسی.

من با تفسیر قرآنش زیاد لاس می زدم قدیما.

و بایپولار اصلاً شوخی نیس.

و من بایپولار نیستم عزیزم.

احمدعلی ساعت 2:27 PM نوشت

2 حرف

●

بمیرُم تا تو چَشم تر نِبینی
شرارِ آه پر آذر نِبینی

چنان از آتش عشقِت بسوزُم
که از مو رنگ خاکستر نِبینی

...

احمدعلی ساعت 4:46 AM نوشت

1 حرف

●

رخ برافروز...قد برافراز...

که از سرو کنی آزادم.
که فارغ کنی از برگ گلم.

احمدعلی ساعت 3:24 AM نوشت

4 حرف

●

من چقدر دوست خوب دارم.

خوش شانسم.

احمدعلی ساعت 9:32 PM نوشت

2 حرف

●

احمدی نژاد و روانکاو - نوشته ابراهیم نبوی.

توپ!

احمدعلی ساعت 3:42 AM نوشت

2 حرف

●

رفیقی داشتم که سالها با هم سفر کرده بودیم و نمک خورده و بی کران حقوق صحبت ثابت شده. آخر به سببِ نفعی اندک آزار خاطر من روا داشت و دوستی سپری شد، ولی با این همه از دو طرف دلبستگی بود ؛ که شنیدم روزی دو بیت از سخنان من در مجمعی همی گفتند:
نگارِ من چو در آید به خندة نمکین
نمک زیاده کند بر جراحتِ ریشان
چه بودی اَر سرِ زلفش به دستم افتادی ؟
چو آستینِ کریمان به دستِ درویشان

طایفة درویشان بر لطفِ این سخن نه ، که بر حسنِ سیرتِ خویش آفرین بردند و او هم درین جمله مبالغه کرده بود و بر فوتِ صحبت قدیم تاسف خورده و به خطای خویش اعتراف نموده. معلوم کردم که از طرف او هم رغبتی هست. این بیتها فرستادم و صلح کردیم :
نه ما را در میان، عهد و وفا بود ؟
جفا کردی و بد عهدی نمودی
به یک بار از جهان، دل در تو بستم
ندانستم که برگردی به زودی
هنوزت گر سرِ صلح است ، باز آی
کزان محبوب تر باشی که بودی

گلستان

احمدعلی ساعت 11:31 PM نوشت

1 حرف

●

یه کتاب خوندم، به اسم Good to Great از Jim Collins که استاد استنفورد بوده و کلی کارش درسته. اسم کتاب شبیه این کتابای الکی مدیریتیه، ولی اصلاً این طوری نیست. نتیجه یه تحقیق پنج ساله کاملاً آکادمیکه که حوصله ندارم بگم در مورد چیه.

حالا چی میخوام بگم...یه گوشه کتاب، وسط متن اصلی، نویسنده داره مصاحبه می کنه با یه افسر ارتش آمریکا که زمان جنگ ویتنام اسیر بوده، هشت سال. این آدم عالی رتبه ترین افسر اسیر بوده. بعد از جنگ به خاطر روحیه قویش توی اردوگاه و کمک به بقیه و هزار جور شجاعت دیگه میشه یه قهرمان ملی.

مصاحبه می رسه به اینجا که چطور تونستی شرایط اسارت و دوری از خانواده و این چیزا رو تحمل کنی...یعد یه سؤال اساسی می پرسه: کی از اون اردوگاه جون سالم در نبرد؟

Finally, after about a hundred meters of silence, I asked "Who didn't make it out?"
"Oh, that's easy," he said. "The optimists".
"The optimists? I don't understand," I said, now completely confused.
"The optimists. Oh, they were the ones who said, 'We're going to be out by Christmas.' And christmas would come, and christmas would go. Then they'd say, 'We're going to be out by Easter.' And Easter would come, and Easter would go. And then Thanksgiving, and then it would be Christmas again. And they died of a broken heart."

Another long pause, and more walking. Then he turned to me and said, "This is a very important lesson. You must never confuse faith that you will prevail in the end - which you can never afford to lose - with the discipline to confront the most brutal facts of your current reality, whatever they might be."

من کل دویست و چند صفحه این کتاب رو دیشب و امروز خوندم، یه ضرب، و وسط اون همه بحث و تحلیل، این چند خط کلی حال داد بهم.

حالی داده به این آدمهای خوش بین و optimist.

حقیقتاً خوب گفته. خوش بین ها اونایی هستن که به وقتش کم میارن و تلف میشن. مرگ بر اثر حماقت محض.

به سلامتی همه رفقای pessimist...!

احمدعلی ساعت 1:41 PM نوشت

5 حرف

●

الهی بَمیره صاحبِ تَلی
مِره نیشته بورِم شِ یارِ پَلی...شِ یارِ پَلی...

احمدعلی ساعت 9:53 AM نوشت

2 حرف

●

والایش ترس از مرگ، هنر آدم های خیلی قدرتمنده. کار هر جوجه ای نیست.

عشق به زندگی. میل به جاودانگی. کار و عشق.

اونم اگه Neuroticism شخصیتت زیاد باشه... که بزرگی می گفت عمدتاً ارثیه و کاریش نمیشه کرد!

می بینی چه دنیای درب و داغونیه؟ کی بود ادعای خلقت هوشمند می کرد؟

پ.ن: یه چیزیو می دونم، و بلدم. اینکه این تاناتوس لعنتی رو میشه به نیروی زندگی تبدیل کرد...اسمشو بذار غریزه شکستن شاخ مبتنی بر Erectional Motivation. اگه برسی به شکستن شاخ خدا، به سطح بالایی از انگیزه زندگی می رسی.

این نوع انگیزش از کشفیات خودمه و پتنت داره. اگه نفهمیدی یعنی چی که هیچ، بچه مثبتی هستی...

گلواژه برای امشب بسه. شب به خیر.

احمدعلی ساعت 8:43 AM نوشت

3 حرف

●

چیه این غم، که گاهی همین جور بی دلیل میاد و جا خوش می کنه؟ غمِ چی آخه؟

چه کنم با این دنیایی که به قول فروید "اصلاً پرورشگاه نیست" ؟

چه کنم با دنیایی که تهش نابودیه و خاک شدن؟ آخر آخرش، بعد از این همه دست و پا زدن...

چرا زنده ام؟ با چه انگیزه ای؟

نمی فهمم.

احمدعلی ساعت 9:58 AM نوشت

4 حرف

●

گفته بودم قبلاً در مورد این کتاب Decline and Fall of the Freudian Empire.

چند تا توصیه داره به همه کسانی که هر گونه مطالعه ای در مورد روانکاوی دارن. ایتالیک نوشته همه رو، برای همه اش هم مثال های خوبی داره:

1. Do not believe anything you see written about Freud or psychoanalysis, particularly when it is written by Freud or other psychoanalysts, without looking at the relevant evidence.

2. Do not believe anything said by Freud and his followers about the success of psychoanalytic treatment. (!!!)

3. Do not accept claims of originality, but look at the works of Freud's predecessors.

4. Be careful about accepting alleged evidence about the correctness of Freudian theories; the evidence often proves exactly the opposite :(

5. In looking at a life history, don't forget the obvious.

من حرفی برای گفتن ندارم. آیزنک آدم کوچیکی نیست، ایمان هم چیز خوبی نیست.

احمدعلی ساعت 8:37 AM نوشت

3 حرف

●

Erotomania is a rare disorder in which a person holds a delusional belief that another person, usually of a higher social status, is in love with him or her.
...
The core of the syndrome is that the affected person has a delusional belief that another person, usually of higher social status, is secretly in love with them. The sufferer may also believe that the subject of their delusion secretly communicates their love by subtle methods such as body posture, arrangement of household objects and other seemingly innocuous acts (or, if the person is a public figure, through clues in the media). The object of the delusion usually has little or no contact with the delusional person, who often believes that the object initiated the fictional relationship. Erotomanic delusions are typically found as the primary symptom of delusional disorder, or in the context of schizophrenia.
Occasionally the subject of the delusion may not actually exist, although more commonly, the subjects are media figures such as popular singers, actors and politicians. Erotomania has been cited as one cause for stalking or harassment campaigns.

از اینجا.

احمدعلی ساعت 11:43 AM نوشت

2 حرف

●

یعنی اگه این ویکیپدیا نبود، با خاک یکسان شده بودم تو یکی دو تا از این درسا. خدا پدر بنیان گذارشو بیامرزه.

احمدعلی ساعت 3:12 AM نوشت

4 حرف

●

...
ولی بسیار مشتاقم
که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی مشتاق و بازیگوش
...

بدینسان بشکند در من سکوت مرگبارم را.

احمدعلی ساعت 10:07 PM نوشت

1 حرف

●

شنیدی لابد. یه عربه میاد آمریکا. برای یه کار اداری باید یه فرمی رو پر می کرده.اسمشو می نویسه، فامیلشو می نویسه.

بعدش جلو کلمه Sex می نویسه: Woman, Man, Sometimes Camel!

گاهی فکر می کنم که این حکایت زندگی و کارها و درس های خیلی از ماهاست... خیلی از شماها.

پا نویس: از من اگه در مورد ایمان و اعتقادم هم بپرسی همین جوابو میدم. man, woman, sometimes camel...

احمدعلی ساعت 1:07 AM نوشت

2 حرف

●

و ما تَدری نفسٌ ماذا تَکسِبُ غداً و ما تَدری نفسٌ بِایِّ ارضٍ تَموت...

کسی نمی داند که فردا چه به دست خواهد آورد، و کسی نمی داند که در کدام سرزمین خواهد مرد...

احمدعلی ساعت 5:57 AM نوشت

2 حرف

●

حماقت آدم حد و حساب نداره. هر چقدر که فکر کنی میتونه جلو بره.

زورش رو هم نباید دست کم گرفت.

عذاب فکر و خیال بعدش رو هم. پشیمونیش رو هم.

مرگ رو هم.

احمدعلی ساعت 11:03 AM نوشت

1 حرف

●

سرم به دنیی و عقبی فرو نمی آید
تبارک الله از این فتنه ها که در سر ماست
...

احمدعلی ساعت 2:11 AM نوشت

2 حرف

●

ما وحشی هستیم. خشنیم، از نظر فکری. من، دوستک، امین و چند نفر دیگه.

دوست دارم.

احمدعلی ساعت 9:14 PM نوشت

2 حرف

●

وقتی محسن نامجو می‌خواند «حالا ببینا! نمی‌ذارن مثّ سگ کنار تو زندگی کنم» عده‌ای می‌پرسند «یعنی چی؟ این چه وضعی است؟ مثلا به این می‌گویند هنر؟ چرا مثل سگ؟ کرامت انسانی چه می‌شود؟» و عده‌ای دیگر می‌پرسند «کی نمی‌ذاره؟» در پاسخ به این گروه دوم، گروه اول را نشان بده.

از وبلاگ کوروش علیانی

احمدعلی ساعت 12:38 PM نوشت

2 حرف

●

کاش قلم نوشتن داشتم...

احمدعلی ساعت 12:16 PM نوشت

0 حرف

●

حامد قدوسی یه پست نوشته در مورد مهارت های کاری. چیزی که من بهش میگم "مهارت کار جمع کنی" و مـتأسفانه خیلی کمیابه. تو آدمایی که من میشناسم از برقی ها که اصلاً همچین انتظاری ندارم، ولی MBA ای ها هم توش خوب نیستن (این جمله implicitly میگه که من خیلی این کاره ام!)

توصیه می کنم.

احمدعلی ساعت 2:35 AM نوشت

1 حرف

●

...
روی شنها هم
نقشهای سم اسبان سواران ظریفی است که صبح
به سر تپه معراج شقایق رفتند
پشت هیچستان، چتر خواهش باز است
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود
...

احمدعلی ساعت 2:23 AM نوشت

1 حرف

●

خِرد، wisdom، مهمه.

حالیته؟

مفت دست کسی نمیدنش. باید پوست کرگدن داشته باشی.

حالیته؟

احمدعلی ساعت 7:06 AM نوشت

4 حرف

●

خوب بله...تو ایران زبانمون خوب بود و خدایی می کردیم... ولی کسی بهمون یاد نداده بود که زبون این جوجه های undergrad آمریکایی چه جوریه که! چند بار جلو این دخترای فسقلی ضایع شده باشم خوبه؟ (این شهر آسانسور هم نداره علی جان!)

تازه کسی هم بهمون یاد نداده بود زبون حقوق دان هاشون چطوریه. دیروز سر کلاس Corporate Governance (که هنوز هم نفهمیدم دقیقاً یعنی چی!)، یه وکیل خیلی خفن به عنوان مهمان اومده بود و حرف می زد، جاتون خالی... همش داشتم به نرخ نایکوئیست نمونه برداری از کلمات طرف فکر می کردم!

احمدعلی ساعت 12:57 AM نوشت

0 حرف

●

دیدار مقام معظم با پوتین (اینجا):
ايشان با اشاره به ميهمان نوازي ملت ايران افزودند: تصوير ملت روسيه در ذهن ملت ايران تصوير روشن و خوبي است.

فقط خواستم بگم که من کاملاً تأیید می کنم، تصویر ملت روسیه در ذهن من تصویر کاملاً روشن و خوبیست!

احمدعلی ساعت 11:35 PM نوشت

0 حرف

●

احمدعلی ساعت 7:35 AM نوشت

1 حرف

●

حیف باشد دل دانا که مشوّش باشد

احمدعلی ساعت 6:55 AM نوشت

1 حرف

●

ری را

گفتگوی میان راه بهتر از تماشای باران است

ری را

باد بوی نام های کسان من می دهد
یادت می آید رفته بودی خبر از آرامش آسمان بیاوری؟

احمدعلی ساعت 6:43 AM نوشت

0 حرف

●

این دانشکده یه بخش Career Services داره که کارش اینه که برای دانشجوهاش کار درست و حسابی پیدا کنه.

منم از بین اون همه شرکت، تا حالا فقط رزومه ام رو به IBM و Intel و Amazon.com دادم!

امروز چند ساعتی تو یه مجموعه Intel بودم. دنیایی بود. دیروز هم یه جایی از نیروی دریایی ارتش اومده بودن که نیرو بگیرن، می خواستم برم برای بخش انرژی هسته ای تقاضای کار بدم!

احمدعلی ساعت 5:28 AM نوشت

1 حرف

●

حیف، که با نامردی مسؤولیت مردن رو انداختم گردن یه دوست عزیز... و گرنه الان می چسبید.

حسش دیگه نیست ولی. عوضش اون دوست عزیز داره له میشه.

دفعه قبلش هم که انداخته بودمش گردن دوستک و دهنش صاف شد.

خود شیفتگی رو می بینی؟

احمدعلی ساعت 11:29 AM نوشت

2 حرف

●

و هر دانه برفی
به اشکی نریخته می ماند
...

احمدعلی ساعت 11:09 AM نوشت

0 حرف

●

یه درسی داریم، به اسم Power and Influence in Management.موضوعش شناخت سازمان ها از نظر ساختار قدرت و ساختار سیاسیشونه.

دیروز موضوع بحث این بود که کی طرف های مختلف قدرت توی سازمان درگیر رفتار سیاسی میشن. استاد داشت یه مدل علت و معلولی جالب رو برای افزایش رفتار سیاسی توضیح می داد، مثل کمبود منابع ، تناقض اهداف و این چیزا...ولی یه گوشه کوچیکش یه کلمه خیلی مهم و اساسی نوشته بود. شاید یه جور توصیه.

Lack of common enemy.

آشنا نیست؟

احمدعلی ساعت 2:59 AM نوشت

0 حرف

●

یه وقتایی تو زندگیم یه کارایی کردم که همه قبلش و بعدش بهم می گفتن اشتباهه. خیلیا شدیداً سرزنشم کردن(منظورم خیس کردن شلوارم نیس!).

ولی پشیمون نیستم. اقتضای زمان رو نباید فراموش کرد.

البته یه کارایی هم کرده ام که خیلی به خاطرشون پشیمونم، بعضاً هزار سال پیش.

احمدعلی ساعت 11:58 PM نوشت

1 حرف

●

Oh baby baby it's a wild world...

احمدعلی ساعت 5:18 AM نوشت

0 حرف

●

باور بکنی یا نکنی، الان وقتی شبا خواب می بینم، توی خواب شروع می کنم به تحلیلش. یعنی خودمو میذارم جای یه ناظر خارجی که تازه تفسیر رؤیای فروید رو خونده و شروع می کنم به تداعی آزاد (تو خواب) و ...

ملغمه ای شده ذهنم. هنوز هم کلی دنبای ناشناخته داره برام که وقتایی که حسّش هست غرق میشم توش و حال و حول.

احمدعلی ساعت 1:56 PM نوشت

0 حرف

●

احمدي‌نژاد با بيان اين‌كه دموكراسي ليبرال و انديشه‌ي ليبرال به پايان خود رسيده و ديگر زايندگي ندارد، گفت: اين نظام براي بشر حرف جديدي ندارد.
خودتون بخونید و استفاده کنید.

به کسی که فکر می کنه از نظام اندیشه اسلامی میشه برنامه برای هدایت جهان استخراج کرد چی میگن؟

احمدعلی ساعت 1:41 PM نوشت

0 حرف

●

رفته بودم سر یه کلاس بچه کوچولوهای سال اول دوم لیسانس. اسم کلاس هست Science vs Faith. یه استادی دارن که شیمی دانه و معتقده که علم و ایمان در راستای همن (حالا نمی دونم کدوم یکی در راستای اون یکیه). جلسه اول بود، منم که این جا کاملاً بچه پررو ام، کلی سر کلاس کل کل کردم با استاد گرامی. خوش گذشت. آدم حسابی بود.

ولی کاملاً حس می کردم که وصله ناجورم تو سیستم.مثلاً استاده پرسید به نظر شما ایمان کلاً بر چه مبنایی شکل گرفته؟ بچه هام شروع کردن از تجربیات معنوی شخصی حرف زدن و اینا... منم آخرش نه گذاشتم نه برداشتم گفتم همش بر اساس آرزوهای آدمه، بعدم شروع کردم قصه گفتن در مورد روانکاوی...

دیگه نمیرم. گروه خونیمون فرق می کنه.

احمدعلی ساعت 5:14 AM نوشت

2 حرف

●

دوستان گویند سعدی دل چرا داری به عشق؟
تا میان خلق کم کردی وقار خویش را

ما صلاح خویشتن در بی نوایی دیده ایم
هر کسی گو مصلحت بینند کار خویش را

...

احمدعلی ساعت 2:11 AM نوشت

1 حرف

●

God's your prankster, my boy. Think of it. He gives man instincts. He gives you this extraordinary gift and then, I swear to you -- for his own amusement -- his own private, cosmic gag reel -- he sets the rules in opposition. It's the goof of all time. Look but don't touch. Touch but don't taste. Taste but don't swallow. And while you're jumping from one foot to the other he's laughing his sick fucking ass off! He's a tight-ass. He's a sadist. He's an absentee landlord!

(incredulous)
Worship that? Never!

Devil's Advocate - Final Monologue by Al Pacino

احمدعلی ساعت 8:45 AM نوشت

0 حرف

●

همیشه گفتم، خیلی فرق هست بین آدمی که درس روش تحقیق نگذرونده، و همون آدم وقتی یه درس خوب و حرفه ای روش تحقیق گذرونده.

استیل حرف زدن آدم هم عوض میشه حتی، شدیداً. توصیه می کنم.

احمدعلی ساعت 8:30 AM نوشت

0 حرف

●

حاشا که من به موسم گل ترک مِی کنم...

احمدعلی ساعت 12:42 AM نوشت

0 حرف

●

مقادیر معتنابهی لینک این کنار اضافه شد. معذرت میخوام از اونایی که اصلاً منو نمی شناسن و من به اسم کوچیک این کنار بهشون لینک دادم، یه دست تره این جوری.

به زودی اضافه خواهد شد.

احمدعلی ساعت 10:05 AM نوشت

1 حرف

●

والا زیاد شنیده بودم، ولی ندیده بودم که...

دم غروب زنگ درو زدن. دو تا جوون خیلی شیک و خوش تیپ. شروع کرد به ور ور که ما اومدیم پیام خدا رو به شما برسونیم و مسیح خیلی خوبه و اینا. منم که از خدا خواسته، دعوتشون کردم تو.

با امیر نشستیم یه کم مخمونو زدن و از زیبایی رابطه شخیصشون با خدا و اهمیت این موجود در زندگی و اینا گفتن. برادرامون Mormon بودن. کلی هم صمیمی گرفتن خودشونو که ما و شما به یه خدا اعتقاد داریم و چقدر با هم برادریم و ...

تهش یکیشون برگشت گفت حالا تو رابطه شخصیت با خدا چطوریه؟ منم که بعد از مدتی آدم با ایمان می دیدم، موتورمو روشن کردم که از روش رد شم که این امیر نذاشت.

حالا یکشنبه دارم میرم کلیساشون. بهم پیشنهاد دادن که از گمراهی درم بیارن.

احمدعلی ساعت 7:35 AM نوشت

1 حرف

●

آرامش طولانی.

خِرد؟ سرخوشی؟ دارو؟

تله؟

احمدعلی ساعت 9:35 PM نوشت

3 حرف

●

حقیقتاً این Fox News یه چیزیه تهوع آور تر از صدا و سیمای خودمون.

اینو الان بعد از روز طلایی رییس جمهور محترم می فهمم.

احمدعلی ساعت 9:59 AM نوشت

0 حرف

●

God is real, unless declared integer.

احمدعلی ساعت 12:15 AM نوشت

1 حرف

●

خوب زور داره به خدا. تو دانشکده مدیریت شریف هرچی کتاب و case study می خواستیم سه سوت در ابعاد زیاد کپی می کردیم و حالشو می بردیم، اونوقت اینجا تا حالا من دویست و شصت و یک دلار پول کتاب دادم فقط برای سه تا درس. یه درس دیگه مونده، به اضافه اینکه برای مقاله ها و کیس ها هم باید خدا دلار پول بدیم.

این مجتبای خالی بند می گفت اینجا هم همه کتاب کپی می کنن، ما دلمون خوش بود! فقط کیس های درس Investement Analysis ما شده شصت دلار، و چون باید از یه سایت مشخص بخریمش، یه آدمی هست که کنترل می کنه که کی خریده و کی نخریده. شانس آوردم کتاب دست دومشو پیدا کردم، صد و بیست دلار!

کی گفته کپی رایت چیز خوبیه؟

احمدعلی ساعت 10:52 PM نوشت

2 حرف

●

کتابخونه این دانشگاه ما open shelf ه، و من اولین بار که رفتم توش شدیداً احساس میل به چریدن بهم دست داد. چند بار تا حالا رفتم وسط کتابای روان شناسیش و یه ساعت فقط نگاه کردم.

دیروز یه کتاب کوچیک پیدا کردم از هانس آیزنک (یه روانشناس خیلی خفن)، به اسم The Decline and Fall of Freudian Empire. این آدم معروفه به این که معتقده روانکاوی همش قصه اس و با دیدگاه پوزیتیویستی اصلاً علم نیست. حالا دارم می خونمش. خیلی خوبه.

پ.ن: اصل اول (یا شایدم دوم، یا سوم) : هر وقت دیدی داری به یه چیزی ایمان میاری، زیرآبشو بزن. ایمان از سم بدتره، کور می کنه آدمو. ایمان به یه علم که دیگه فاجعه اس.

پ.ن: به عموم علاقه مندان به روانکاوی و شناسی توصیه می کنم عادت کنن به انگلیسی کتاب بخونن. وضع ترجمه این کتابا تو ایران خیلی افتضاحه.

احمدعلی ساعت 10:54 PM نوشت

2 حرف

●

دل و جانم به تو مشغول و نظر بر چپ و راست
تا نگویند رقیبان که تو منظور منی

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند
تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

احمدعلی ساعت 1:54 AM نوشت

1 حرف

●

سلام من به تو، یار قدیمی...

چه کنیم؟

احمدعلی ساعت 6:18 AM نوشت

2 حرف

●

Hallelujah! temptation is here...

دهن این کریس دی برگ صاف.

احمدعلی ساعت 4:16 AM نوشت

2 حرف

●

اینا تا حالا تو دانشکده مدیریتشون دانشجوی ایرانی نداشتن، ما هم که یه عده ایرانی آدم حسابی پولدار شدن اسپانسرمون. حالا تیکه جالب ماجرا اینجاست...

قراره باهامون مصاحبه کنن و عکس بگیرن و اینا... که براشون از ایران بگیم و از ماجراهای سفر و این چرندیات! حالا تو این کالیفرنیا تو سر سگ میزنی ایرانیه ها، ولی تو این دانشکده تا حالا ایرانی نبوده ظاهراً.

جالبه کلاً. خیییییلی آدمو تحویل می گیرن. گاهی حس می کنم دارم بالا میارم از شدت خون گرمی و مهربونی آدمای دیویس. یه شهر کوچیک دانشجویی، خوش آب و رنگ، به قول دوستی "شهر عروسک ها".

توصیه می کنم سفر کنید این ورا. بد نمیگذره بهتون.

احمدعلی ساعت 1:00 AM نوشت

4 حرف

●

Mardake ablah! In maskhare bazia chie?

Shenevandegaane aziz, hich vaght passwordetoon ro be mojoodi mese doostak nadin!

احمدعلی ساعت 11:56 PM نوشت

0 حرف

●

فعلاً از این بیشتر نمی تونم اینجا کثافت کاری کنم. باشه برای بعداً.
Love you!
Doostak

احمدعلی ساعت 2:35 PM نوشت

2 حرف

●

یک نکته اخلاقی بسیار مهم:
یوزر نیم و پس وردتون رو به آدمهای بیجنبه ندید.

تبادل لینک می پذیریم.

احمدعلی ساعت 12:58 PM نوشت

1 حرف

●

مسأله ای برای حل کردن، با حداقل ده پارامترمهم، بدون اینکه مقدار یا وزن هر کدوم رو بدونی.

صبر.

احمدعلی ساعت 9:19 AM نوشت

3 حرف

●

خوب خودتو بذار جای من... یهو مواجه بشی با یه ملت مدرن که تصادفاً نوذ و شیش درصدشون به وجود خا اعتقاد دارن و هشتاد درصدشون فکر می کنن که رابطه حاصی با خدا دارن، و از اون روزایی هم باشه که حس می کنی رسالتت تو این دنیا زدن زیرآب ادیان آسمانیه،... چه می کنی؟

احمدعلی ساعت 12:01 PM نوشت

3 حرف

●

خوب می گفت عزیزی، که این جداییها، هرچند کوتاه، باعث میشه آدما قدر همو بیشتر بدونن.

نه فقط دوستان، که حتی آدمایی که از هم زیاد خوشمون نمیاد.

ما رفتیم رفقا.

فعلاً.

احمدعلی ساعت 9:58 PM نوشت

4 حرف

●

می آیم
می روم
می اندیشم که شاید خواب بوده ام
می اندیشم که شاید خواب دیده ام
خواب بوده ام
خواب دیده ام
...

احمدعلی ساعت 7:39 PM نوشت

1 حرف

●

به خاطر بهترین اتفاقی که میشد تو این روزگار بیفته...

به سلامتی لیلی و مجتبی!

ساقی به نور باده برافروز جام ما... :)

احمدعلی ساعت 5:50 PM نوشت

3 حرف

●

هر سوی شمع و مشعله،هر سوی بانگ و مشغله
کامشب جهان حامله، زاید جهان جاودان
...

احمدعلی ساعت 8:29 PM نوشت

2 حرف

●

من دلم سخت گرفته است از این
میهمان خانه مهمان کش روزش تاریک
...

احمدعلی ساعت 12:53 PM نوشت

1 حرف

●

این سایتی که تبلیغش توی پرشین بلاگ زیاد شده رو از دست ندین: عرفان درمانی.

فقط چند تا تیتر رساله ها و آثار این آقای دکتر سایکوتیک اینان: فلسفه زیر لحاف، زنان بچه باز، روانشناسی بچه ننه (!)، نفاق دینی زن، ...

به خصوص این بخش "خودشناسی جنسی" اش محشره!

اسم انگلیسیش هم خوبه: Academy of Practical Theosophy.

فروید، کجایی؟

احمدعلی ساعت 8:38 PM نوشت

0 حرف

●

از وبلاگ مریم عزیز:

امروز داشتم برای یکی از کارام کتاب اجتماعی پنجم دبستان رو می خوندم. کتابی که دارم قبلا مال ناهید بوده و واسه همین یادداشتهای کلاسیش توش هست. بعضی هاش هم سوالاییه که معلم از تو متن کتب در می آورده و می گفته که بچه ها تو کتاباشون بنویسن. جالب ترینش تا حالا این بوده که کنار این پاراگراف:

"آرزوی همه ما این است که انقلاب اسلامی به انقلاب جهانی حضرت مهدی بپیوندد و همه مستضعفان را از ستم و سلطه قدرتهای بزرگ نجات دهد."

سوالی که معلم گفته اینه :
"آرزوی همه ما چیست؟"
!!!!!!!!!!!!!!!

احمدعلی ساعت 8:25 PM نوشت

1 حرف

●

ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود
...

احمدعلی ساعت 3:42 PM نوشت

0 حرف

●

مرد، حدوداً سی و پنج ساله، خوش برخورد، مذهبی، با ته ریش، کارمند دفترخونه، موقع ثبت تعهد بازگشت من به ایران:

-شما برای همین رشته مدیریت میخواین برین آمریکا؟
-آره.
(با لبخند)
-آقا نمی دونم شنیدین یا نه، تو انگلیس یه کتابخونه هست، که یه بخش ویژه داره که افراد خاص با مجوز میشه وارد شن. نگهبان مسلح داره و حفاظت کامل و ... . اون تو یه کتاب هست فقط. میدونی چی؟
-نه.
- نهج البلاغه، ترجمه انگلیسیش. خود انگلیس ها میگن ما همه ترفندهای مدیریتی رو از روی این کتاب یاد گرفتیم. اصلاً اجازه نمی دن هرکسی بخوندش آقا. میگن همه اصول کشورداری و مدیریت توی این کتاب هست.
-عجب!
- ما همچین منابعی داریم، اون وقت کارمون به جایی رسیده که جوونامون برای یادگرفتن مدیریت باید برن آمریکا. هر ایرانی خودش یه مدیره...

این نصف حرفای برادرمون بود. همیشه فکر می کنم که با این فاجعه ملی خودشیفتگی چه باید کرد؟ قضیه اصلاً شوخی نیست. نارسیسیزم خیلی عقب نگه می داره آدمو، وقتی ملی شد که یه مملکت رو می فرسته گیلان.

احمدعلی ساعت 9:18 AM نوشت

3 حرف

●

کارکردن حرفه ای وقتی تبدیل میشه به baby care و بچه بزرگ کردن، گاهی خیلی اعصاب خورد کن میشه.

baby به معنی بچه منظورمه، نه به معنی خوبش!

احمدعلی ساعت 8:03 PM نوشت

0 حرف

●

نارس می زنم باز.

تیزم. تیز عزیز، خیلی تیز تز از اونکه فکرشو می کنی.

پا نویس: این پست خطاب به خودم بود.

احمدعلی ساعت 12:20 AM نوشت

2 حرف

●

"Religion is the process of unconscious wish fulfillment, where, for certain people, if the process did not take place it would put them in self-danger of coming to mental harm, being unable to cope with the idea of a godless, purposeless life."

Sigmund Freud

احمدعلی ساعت 4:59 PM نوشت

0 حرف

●

گلستان بخونید گاهی...شفاست، شفا.

چی می شد منم قلم نوشتن می داشتم؟

احمدعلی ساعت 3:01 PM نوشت

0 حرف

●

فیلمی هست روی پرده، به اسم "نصف مال من، نصف مال تو".

من و دوستک دیشب رفتیم آش خوردیم بعدشم به سنت همیشگی تو سینما بهمن اینو دیدیم (البته گاهی هم میریم مرکزی، خیلی هم که با کلاس بشیم سپیده).

توصیه می کنم.

احمدعلی ساعت 6:53 PM نوشت

2 حرف

●

خاطرتون هست که موقعی که هنگ کنگ بودم، نوشتم ازغرفه شرکت های غول خارجی و خانوم های مهربون توی غرفه ها و اینا...

امروز تو وبگردی های همینجوری رسیدم به اینجا. ببینید و عبرت بگیرید که چرا شرکت های ایرانی حتی اگه خیلی هم کارشون درست باشه (خواهش می کنم)، موفق به حضور بین المللی (!) نمیشن.

احمدعلی ساعت 4:24 PM نوشت

0 حرف

●

تازگی دوست خوبی پیدا کردم. گرد و زرده.

اسمشو گذاشتم diverter. استاده تو برقرار کردن ارتباط مغز و ... .

مخلصیم!

احمدعلی ساعت 4:54 PM نوشت

1 حرف

●

من، وسط یه تله کنفرانس با طرف خارجی،از یه دوست خیلی مذهبی یواشکی پرسیدم:
- "حیثیتی" به انگلیسی چی میشه؟ میخوام بگم این قضیه خیلی برای ما مهمه.
-mmmy...mother...

جای من بودی منفجر نمی شدی؟

احمدعلی ساعت 10:36 AM نوشت

0 حرف

●

خواب دیدم.

فروشنده یه مغازه بودم. چند تا جوون اومدن تو. حس کردم که یه ریگی به کفششونه. نمی دونم سر چی یکیشون اسلحه کشید و یه گلوله زد توی شکمم. دردم گرفت.

نمردم. ساعتها همون طور بودم، حتی دور و بریهام میومدن و می رفتن و من نمی خواستم بفهمن، باشون حرف می زدم و طبیعیش می کردم، ولی گلوله توی شکمم بود. خون میومد. یه بار فهمیدم که دیگه دارم می میرم، رفتم یه گوشه، یه ملافه انداختم روی سرم، شروع کردم به مردن.

فشارم واقعاً افتاد، شاید سرم گیج رفت، همه جا تاریک شد. داشتم می مردم. هی منتظر بودم که این تونل معروف رو ببینم، هی صبر کردم، هی مردم... ولی آخرش به هوش اومدم. تموم نشد که نشد آخرش. انگار برگشتم به زندگی، شروع کردم به حرف زدن با آدما...

صبح حس می کردم که شاید واقعاً دیشب داشتم تموم می کردم. به هر حال، خواب برآورده کردن آرزوی آدمه دیگه.

دیشب حس می کردم که جداً به مرگ نزدیکم. جالب بود.

احمدعلی ساعت 1:00 AM نوشت

0 حرف

●

یه اتفاق کوچیک. وقتی داشتم می رفتم، موبایلمو خاموش کردم. دیگه روشن نشد.

پیش هر کی بردمش گفت مشکل نرم افزاری داره، که یه پیامد کوچیک هم بعدشه: همه contact ها و sms هام پاک میشن!

contact رو دوباره میشه پیدا کرد، ولی راستشو بگم، دلم خون شد واسه از دست دادن sms ها. من دو ساله که موبایل دارم، و از روز اول sms های خاصی هنوز توی گوشیم بود. پیام های پر از زندگی، پیام های پر از مرگ، خیلی پر از مرگ. از بیشتر کسانی که من میدونم اینجا رو میخونن حداقل یک sms توش بود.

موافقت کردم که reset اش کنن، اما مث اینکه کلی خاطره مُرد. خیلی ساده.دردم گرفت.

حالا خوبه که من به نشانه و پیام و این حرفا اعتقادی ندارم، ولی...زندگی از نو، آیا؟

پ.ن: رفقای عزیز. لطفاً یه sms بهم بزنین که شمارتونو داشته باشم.

احمدعلی ساعت 1:19 PM نوشت

2 حرف

●

گاهی وقتا دل برام دس می زنه
با پا می کشه پس می زنه
عقلی که زخمش چرکیه
دیگه مرخّص می زنه

همه چی به ما می خنده یره
همه چی با ما می گنده یره
...

احمدعلی ساعت 1:38 PM نوشت

1 حرف

●

بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم

احمدعلی ساعت 7:20 PM نوشت

0 حرف

●

قابل توجه دوست عزیزی که پرسیده بود حالا clear شدم که با دمم گردو میشکنم؟

شدم، تو یه هفته.

من در زمینه ویزا جزء خوش شانس ترین ابناء بشرم، و البته در بعضی زمینه های دیگه.

احمدعلی ساعت 6:46 PM نوشت

1 حرف

●

طبع تو را تا هوس نحو کرد
صورت صبر از دل ما محو کرد

ای دل عشّاق به دام تو صید
ما به تو مشغول و تو با عمر و زید
...

احمدعلی ساعت 1:38 AM نوشت

0 حرف

●

چو آهنگ رفتن کند جان پاک
چه بر تخت مردن چه بر روی خاک
...

احمدعلی ساعت 10:36 AM نوشت

0 حرف

●

آه مرحوم جانی واکر رو دست کم نگیر. می تونه از یه مسافر سرحال که داره میره خونش تبدیلت کنه به یه موجود خسته که سه ساعت بعد از موعد بهش میگن که پروازش کنسل شده. بلیط نداره. چمدونش گم شده. باید تا پنج صبح تو صف وایسه و ...

خدا بیامرزتت. دیگه همچین غلطی نمی کنم پدر جان. قبول؟ بذار برم!

احمدعلی ساعت 11:17 PM نوشت

1 حرف

●

آخرای عمر برتراند راسل ازش پرسیده بودن که اگه به عنوان یه atheist، بعد از مرگش خدا بیاد سراغش و بپرسه " برای چی به من اعتقاد نداشتی؟"، چی میگه.

پیرمرد خیلی ساده گفته بود "Not enough evidence, God! Not enough evidence".

امروز فکر می کردم که اگه خود کشی کنم و خدا بعدش بیاد ازم بپرسه که چرا ادامه ندادم، منم خیلی ساده میگم "Not enough reasons, God! Not enough reasons".

باور نمی کنی؟

احمدعلی ساعت 6:43 AM نوشت

2 حرف

●

تو چهل و پنج ثانیه ویزای آمریکا گرفتم. کی میگه سخته گرفتنش؟ یه کم شانس میخواد فقط.

آدم باید پررو باشه.

احمدعلی ساعت 10:37 PM نوشت

2 حرف

●

خاطره انگیزه تداعی آزاد اون روزبعد از ظهر، توی ولی عصر. یهو حافظ رسید:

ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه؟
مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه؟

زلف در دست صبا گوش به فرمان رقیب
این چنین با همه درساخته ای یعنی چه؟

و قس علی هذا. بلند بلند تداعی کردن هم جالبه گاهی.

قدر این مرتبه نشناخته ای یعنی چه؟

احمدعلی ساعت 7:38 AM نوشت

0 حرف

●

هی دوستک! تو روان آسا یه جا واسَم بگیر. بگو یه بچه قابیل کمک لازم داره.

احمدعلی ساعت 5:55 PM نوشت

2 حرف

●

حکایتی دارد سعدی، در همان دیباچه، بعد از "یک شب تأمل ایام گذشته می کردم و بر عمر تلف کرده تأسف می خوردم و سنگ سراچه دل به الماس آب دیده می سفتم و ..."

مصلحت چنان دیدم که در نشیمن عزلت نشینم و دامن صحبت فراهم چینم و دفتر از گفت های پریشان بشویم و من بعد پریشان نگویم

زبان بریده بکنجی نشسته صمٌّ بکمٌ
به از کسی که نباشد زبانش اندر حکم

تا یکی از دوستان که در کجاوه انیس من بود و در حجره جلیس برسم قدیم از در در آمد چندانکه نشاط ملاعبت کرد و بساط مداعبت گسترده جوابش نگفتم و سر از زانوی تعبّد بر نگرفتم رنجیده نگه کرد و گفت:

کنونت که امکان گفتار هست
بگو ای برادر به لطف و خوشی
که فردا چو پیک اجل در رسید
به حکم ضرورت زبان در کشی

کسی از متعلقان منش بر حسب واقعه مطلع گردانید که فلان عزم کرده است و نیت جزم که بقیت عمر معتکف نشیند و خاموشی گزیند تو نیز اگر توانی سر خویش گیر و راه مجانبت پیش گفتا به عزت عظیم و صحبت قدیم که دم بر نیارم قدم بر ندارم مگر آنگه که سخن گفته شود به عادت مألوف و طریق معروف که آزردن دوستان جهلست وکفّارت یمین سهل و خلاف راه صوابست و نقص رای اولوالالباب ذوالفقار علی در نیام و زبان سعدی در کام...

غرض، چه قدر باید در این زندگیِ درد حسرت بکشیم تا یاد بگیریم ارزش آدمها را؟ چقدر باید از دست بدهیم تا بفهمیم که ...

می میریم عزیز. همه. فنا می شویم و تمام. چقدر خوب گفته که
کنونت که امکان گفتار هست
بگو ای برادر، به لطف و خوشی
که فردا چو پیک اجل در رسد
به حکم ضرورت زبان در کشی...

می میریم. همه می میریم. فوقش عکسمان را می گذارند توی یک موزه و همین.

احمدعلی ساعت 5:10 PM نوشت

0 حرف

●

هرگز حدیث حاضرِ غایب شنیده ای ؟
من در میان جمع و دلم جای دیگر است

احمدعلی ساعت 7:03 AM نوشت

0 حرف

●

کس نیاید به پای دیواری
که بر آن صورتت نگار کنند

گر تو را در بهشت باشد جای
دیگران دوزخ اختیار کنند

احمدعلی ساعت 8:10 PM نوشت

0 حرف

●

من اذعان می کنم که تو عمرم همچین سینک انرژی ای ندیده بودم. کار داره خوب پیش میره ها، ولی حس می کنم هی دارم خالی میشم. چنان انرژی روانی آدمو تخلیه می کنه که نگو.

اون همه تو بیمارستان روزبه میرفتم و می اومدم، به امام مثالشو ندیدم. هی هوس می کنم بعد این جریان معرفیش کنم به مرجان، هی دلم واسه اون طفلک می سوزه! حیف نیس؟

احمدعلی ساعت 7:37 PM نوشت

0 حرف

●

یادم رفت بگم، این فحش ها و چیزایی که گفتم فقط طرفش آدما نیستن. میتونه یه سازمان باشه، یه شرکت، یا یه نظام.

مث نظام مقدس جمهوری اسلامی که فقط اینجوری میشه تحملش کرد. فحش خور خودش و آدماش هم انضافاً خوبه، نه؟

احمدعلی ساعت 4:45 PM نوشت

0 حرف

●

یه فحش هایی هست، و یه بخش هایی از بدن، و همچنین اعضایی از خانواده طرف مقابل، که یه وقت هایی تنها روش آرامش روانی محسوب میشن.

پ.ن: من بازم شرمنده دوستان پاستوریزه ام. نیستین جای من که بفهمین چی می کشم!

احمدعلی ساعت 8:05 PM نوشت

0 حرف

●

مسأله مهمی داشتم این چند روز. فکرم مشغولش بود. نسبتاً حل شد.

حالا نشستم توی این مملکت غربت و به مردن فکر می کنم. یازده صبح، وسط کار. فقط به مردن فکر می کنم.

احمدعلی ساعت 6:38 PM نوشت

0 حرف

●

حالا دیدار ما به نمی دانم آن کجای فراموشی .
دیدار ما اصلا به همان حوالی هرچه بادا باد
دیدار ما و دیدار دیگرانی که ما را ندیده اند...

احمدعلی ساعت 6:02 PM نوشت

0 حرف

●

حسن عاقبت.

کانسپت جالبیه.

احمدعلی ساعت 1:05 AM نوشت

0 حرف

●

با عرض معذرت از دوستان پاستوریزه، به استحضار می رساند که پست قبل ناشی از تألمات روحی - روانی - جسمی وارده به اینجانب در روز اول بوده و ارزش قانونی دیگری ندارد!

احمدعلی ساعت 8:22 PM نوشت

2 حرف

●

روز اول تست

... و ما احمدعلی را نمودیم، و اکثر ایشان نمی دانند...

من شرمنده ام، ولی به نظرت چرا حالا که اومدم این ور دنیا، همچین asshole ای باید همش همراهم باشه؟ چرا تو نیستی مثلاً، یا تو؟

احمدعلی ساعت 7:12 AM نوشت

3 حرف

●

مرگ را دیده ام من
در دیداری غمناک،
من مرگ را به دست
سوده ام
من مرگ را زیسته ام
با آوازی غمناک
غمناک
و به عمری سخت دراز و سخت فرساينده
...

احمدعلی ساعت 5:57 PM نوشت

0 حرف

●

خیلی وقته که با یه مسأله حیثیتی مقابله نکردم. سر آبرو، سر اثبات تواناییهام.

به سفری می رویم، پلنگ افکن...

احمدعلی ساعت 7:57 PM نوشت

1 حرف

●

باید راهی پیدا کنم برای شکستن این بت لعنتی...راهی که تهش خدا نباشه لطفاً. نمیخوام ده قدم برگردم عقب، می فهمی؟

ایوان مخوف می دونی کی بود؟ جدا از اینکه تزار بود و مخوف و مهربون...پسرشو کشته بود. حالیته؟

آخه چرا خودتو کور کردی پسر؟ مگه تقصیر تو بود؟ مگه گناه من بود؟

احمدعلی ساعت 8:28 PM نوشت

0 حرف

●

فرهنگ شهادت، یا وقتی خودکشی ارزش می شود

1. ندیدم، ولی شنیدم که زمان جنگ، شهادت طلبی به عنوان یه ارزش غالب اجتماعی، خیلی وقتها شکل "خود را عمداً به کشتن دادن" می گرفته. جوونی که به جبهه میره تا بره روی مین، تا حتماً و به هر قیمتی کشته بشه، تا قربانی بشه. یعنی عملاً خیلی وقتها قربانی شدن به خودی خود یه ارزش والا می شده، و آدمهای زیادی خودکشی می کردن.

مهمترین ریشه همچین رفتاری از نظر من همون ترس از مرگ یا درد جاودانگی توی انسانهاست. جدا از علاقه شدید به قربانی شدن در بین خیلی از ما و ارزش بالای اون، زمان جنگ حضور فعال موجودی به اسم "خدا" و تبلیغات شدید مذهبی و شعارهای خیلی قدیمی - شهید قلب تاریخ است - این میل رو شدیداً تقویت می کردن. و صد البته مدل شایع بیمار رابطه با پدر هم خیلی این وسط مهمه.

2. حالا چرا این شظحیات رو گفتم. من شدیداً حس می کنم که خودکشی (چه فیزیکی و چه صرفاً ذهنی) داره توی بچه های دانشکده برق شریف تبدیل میشه به شهادت. یعنی همین فرهنگ کوفتی شهادت که توی کله همه ما هست، و غالب هم هست. خودکشی شده ارزش، ارزشی که آدم رو جاودان می کنه. دیدم گزارش هایی در مورد اپیدمی شدن خودکشی در بعضی جوامع انسانی، و شدیداً حس می کنم که این اتفاق داره میفته توی این جامعه.
باید از این مصیبت ترسید. خیلی باید ترسید، چون یهو میتونه فاجعه ای درست کنه که هیچکس نمی تونه جمعش کنه. شهادت، به این مفهومی که گفتم، هیچ ارزشی نیست، و اینو باید فهموند به آدما.

3. اعتراف می کنم که خیلی دوست دارم شهید بشم!

احمدعلی ساعت 11:12 PM نوشت

4 حرف

●

حالا گیرم در مورد این قمریان مرده در انجماد باد، خبر به خواب مادرانمان هم ببرند. چه فرقی می کند؟

احمدعلی ساعت 11:30 AM نوشت

0 حرف

●

حالا بی خیال این حرفا...به نظرت چطور ممکنه یکی که نسبتاً منو می شناسه از جهات مختلف،به مخیّله اش خطور کنه که دعوتم کنه به مراسم فاطمیه؟

افتخاری نیس حالا، ولی تو بیست و چهار سال گذشته کی منو تو این مراسم دیده؟!

احمدعلی ساعت 11:18 PM نوشت

2 حرف

●

ماداگاسکار

دست در حلقه آن زلف دو تا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

آنچه سعیست من اندر طلبت بنمایم
این قدر هست که تغییر قضا نتوان کرد

مشکل عشق نه در حوصله ی دانش ماست
حل این نکته بدین فکر خطا نتوان کرد

غیرتم گشت که محبوب جهانی لیکن
روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد

به جز ابروی تو محراب دل حافظ نیست
طاعت غیر تو در مذهب ما نتوان کرد

خدا بیامرزه لنی رو، خدا بیامرزه گاری کوپرو. دختره اسمش چی بود؟

احمدعلی ساعت 8:51 PM نوشت

1 حرف

●

به کوه خواهد زد
به غار خواهد رفت
بشر دوباره به جنگل پناه خواهد برد
...

احمدعلی ساعت 10:45 AM نوشت

2 حرف

●

جالب میگه که: و من یتق الله یجعل له مخرجاً، و یرزقه من حیث لا یحتسب، و من یتوکل علی الله فهو حسبه، إن الله بالغ أمره قد جعل الله لکل شیء قدراً... این آیه یکی از آرامش بخش ترین آیه های قرآنه حقّاً.

اشتباه نکن. این مث اون پست های عشقی-قرآنی چند سال پیشم نیس. دیدمش، یهو ذهنم اون دو تا تیکه ای که بولد کردم رو گذاش کنار هم، بر عکس: انّ الله بالغ امره من حیث لا یحتسب.

یه کم فکر کردم. معادلش تو ذهن من اینه که "از جایی که حسابش را نمی کند ترتیبش داده شود"...

حالا هرچی سکچوال تر فکر کنی، معنیش بد تر میشه. به این میگن ذهن خلاق، ذهن پوسیده، ذهن من...خوب نبود خدایی؟

احمدعلی ساعت 9:34 PM نوشت

0 حرف

●

دردا
دردا که مرگ
نه مردن شمع و
نه باز ماندن ساعت است
نه استراحت آغوش زنی
که در رجعت جاودانه
بازش یابی

نه لیموی پر آبی که می مکی
تا آنچه دور افکندنیست
تفاله ای بیش نباشد:
تجربه ای است
غم انگیز
غم انگیز
به سالها و به سالها و به سالها...

احمدعلی ساعت 6:35 PM نوشت

0 حرف

●

کی می دونه رفیق...شاید باز نامه نوشتم، بعد از بیست سال تمام...

سلام به دستندرکاران برنامه کودک
پسری هستم بیست و چهار و نیم ساله که دیگر به خاهر کوچکم حسودیم نمی شود، عاشق شده ام. لطفن مرا راهنمایی کنید.

قسم می خورم که باز "دستندرکاران" و "خاهر" و "لطفن" رو همین جوری می نویسم، مث همون پسر چهار و نیم ساله حسود...

احمدعلی ساعت 10:06 PM نوشت

3 حرف

●

صوفی نظر نبازد، جز با چنین حریفی
سعدی غزل نگوید، جز بر چنین غزالی
...

یک کلام.

احمدعلی ساعت 11:55 PM نوشت

0 حرف

●

یه چیزی نوشتم، در مورد نوارهای تکراری ذهن آدم، الگوهای رابطه ای که از اول بچگی تو ذهن ما موندن و ناخودآگاه تکرارشون می کنیم، و با حماقت تمام. مث انتقال رابطه بچه با پدرش به رابطه یه آدم بزرگ با خدا، مث انتقال رابطه سه گانه بچه- مادر- پدر به عشق بزرگسالی و ...که می دونم دهن خیلی ها رو صاف کرده و می کنه.

نوشتم چون حس می کردم مسؤولم. پاکش کردم. شده بود مثل نصیحت. به درد نمی خورد. فقط میگم که باید آگاه شد به این نوارهای تکراری، چون دوباره و دوباره گوش کردنشون بهترین اوقات زندگی ما رو نابود می کنه. باید شناختشون، باید دیدشون، و جنگید باهاشون.

من بعد از این همه سال روان درمانی ادعا می کنم که این کار رو بلدم، ماهرم توش.

مث دوستک، باید همه بالای سرمون بنویسیم: گوش دادن به نوار تکراری ممنوع!

حال و روز من خیلی خوبه رفقا.

احمدعلی ساعت 6:04 PM نوشت

4 حرف

●

عمری دگر بباید بعد از وفات ما را
کاین عمر طی نمودیم اندر امیدواری
...

احمدعلی ساعت 6:36 PM نوشت

0 حرف

●

حرفی ندارم برای زدن حقیقتاً. حرفی که بشه گفت.

شاکیم که این بلاگر حرومزاده آرشیوم رو خورده و دست ما رو گذاشته تو پوست گردو.

بعد هم باد می آید و دیگر هیچ...

احمدعلی ساعت 9:12 PM نوشت

4 حرف

●

نه چشم دل به سویی، نه با ده در سبویی...

احمدعلی ساعت 3:18 PM نوشت

2 حرف

●

طایر دولت اگر باز گذاری بکند
یار باز آید و با وصل قراری بکند

دیده را دستگه درّ و گهر گرچه نماند
بخورد خونی و از دیده نثاری بکند

داده ام باز نظر را به تذروی پرواز
باز خواند مگرش نقش و شکاری بکند

شهر خالیست ز عشّاق، بود کز طرفی
مردی از خویش برون آید و کاری بکند

...

احمدعلی ساعت 10:23 AM نوشت

0 حرف

●

از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی
از ازل تا به ابد فرصت درویشان است
...

احمدعلی ساعت 3:48 PM نوشت

2 حرف

●

عمری روی این تواناییم کار کردم که بتونم مسائل را توی ذهنم خوب structure کنم. موفق هم بوده ام تا الان.

تا الان فقط.

من خوشحالم. سال نو همه تون مبارک رفقا.

احمدعلی ساعت 11:25 AM نوشت

0 حرف

●

بهت اخطار می کنم برادر.

به قول شاید فریدون فروغی، به تو بی دست و پا از من نصیحت...اگه عاشق بشی، خونت خرابه...

احمدعلی ساعت 11:16 AM نوشت

5 حرف

●

رقفا یه هدیه تولد توپ بهم دادن.

گذشت عمر و به دل عشوه می خریم هنوز...

احمدعلی ساعت 3:24 PM نوشت

1 حرف

●

بی ادبیه، امّا...

یک - بزرگان میگن اگه کسی خواست بهت تجاوز کنه، اول تا میتونی مقاومت کن، ولی اگه دیدی نمیشه، لذّتشو ببر!

دو - هفته پیش، یکی از پر استرس ترین هفته های زندگی من بود. یه مناقصه خارجی، یه پروژه درس و کلی کار برای رفتن به ایالات متحده مونده بود که باید با یه تایمینگ خوب انجام می دادم، که دادم.

سه - دو سه هقته پیش، مسؤولین محترم دانشگاه، دوباره یه کک انداختن تو وجود ما که پاشین برین آمریکا. کلی دویدیم دنبال کار سربازی و ریکام و bank statement و اینا. تا اینکه روز آخر فهمیدیم I20 ها آماده نیس و سرکاریم. از طرف دانشگاه، اسامی نهایی به آمریکایی ها داده نشده بود!

چهار - پیرو جمله اول، ما که حس می کردیم روزگار و عمله نامردش دارن به ما تجاوز می کنن، لذتشو بردیم! یعنی پاشدیم رفتیم دوبی. سه روز صرف عیّاشی کردیم و برگشتیم. جای همه رفقا خالی.

پنج - تو چند سال گدشته، همیشه من تو همچین روزی دپرس بودم و غصه دار. الان امّا نیستم. خیلی هم خوبم، چون بعد از عمری سه چهار روز با خیال راحت استراحت کردم. به همین دلیل و دلایل فیزیکی دیگه، تولّدم مبارک!

احمدعلی ساعت 6:14 PM نوشت

10 حرف

●

حسّش می کنم. دارم عوض میشم. پوست می اندازم، فرایندی که خیلی به رسمیت نمی شناسمش.

شاید هم یه کلک جدید ناخودآگاهه، شاید مربوط به این برنامه رفتن به یو اس.

احمدعلی ساعت 9:42 PM نوشت

3 حرف

●

سقفی اندازه قلب من و تو
واسه لمس تپش دلواپسی
برای شرم لطیف آینه ها
واسه پیچیدن بوی اطلسی
...

دوس دارم خیلی اینو. گفتم که...دل نازک شده ام.

احمدعلی ساعت 11:47 PM نوشت

2 حرف

●

سقفمون افسوس و افسوس
تن ابر آسمونه
یه افق، یه بینهایت
کمترین فاصلمونه
...

احمدعلی ساعت 11:34 PM نوشت

0 حرف

●

همه انرژی عاطفی من متمرکزه روی خودم. بهش میگن لیبیدو. روز به روز هم داره بیشتر میشه.

who knows...شاید من هم همین روزها عاشق شدم...در راستای اینکه impulse یکی از حقایق انکار ناپذیراین دنیاست.

احمدعلی ساعت 2:58 PM نوشت

5 حرف

●

خوب گفته که "و عباد الرحمن الذین یَمشون علی الارض هَونا". قشنگ گفته که "و لا تمشِ فی الَارض مَرَحا". کو گوش شنوا؟

آهااااااااااااای! تو رو خدا یکی بیاد غرور منو بشکنه! دارم خفه میشم! دارم می میرم...

احمدعلی ساعت 9:01 PM نوشت

2 حرف

●

من زیاد رقیق القلب شدم، یا این کیشلوفسکی خیلی هنرمنده؟

سه تا رنگشو امروز دیدم. عالی بود.

احمدعلی ساعت 10:44 PM نوشت

1 حرف

●

احمدعلی ساعت 9:10 PM نوشت

3 حرف

●

خودشیفتگیم گل کرد، سرش داد زدم. گفتم خیال نکن خیلی هنر کردی که به خیال خودت رفتی قاطی "الذین قالوا ربُّنا الله ثُمَّ استقاموا...". آنان که گفتند الله پروردگار ماست و مقاومت کردند. که قراره بری بهشت و حور و پری و غلمان بهت بدن.

گفتم به فرض که رفته باشی، راه ساده رو انتخاب کردی. خیلی ساده تر و گلابی تر از اینی که من دارم میرم.

گفتم که...نارسیسیزمم زده بود بالا...

احمدعلی ساعت 8:41 PM نوشت

3 حرف

●

یکم - پوف...زندگی سخته جداً، به رغم وجود علم فارماکولوژی حتی...

دوم - چند ماه پیش جلسه بستن قیمت یه مناقصه بزرگ بود. قیمتهای وندورها رو کنار هم گذاشته بودیم و فرم و جدول و ... باید کار نهایی به تصویب بزرگان می رسید.
یه شرکت انگلیسی، نرخِ مهندس طراحش رو ساعتی دو هزار و پونصد دلار گفته بود، کاری که قسم می خورم نصف یه دانشجوی شریف با دو ماه آموزش میتونه انجام بده. یکی از اساتید که خیلی به استادی قبولش دارم، وقتی دیدش عصبانی شد و حرف خوبی زد. گفت این رقم ها رو که می بینم یاد دوران برده داری میفتم.

سوم - امروز با مدیر عامل همون شرکت جلسه بودیم. با اینکه کلی گرم می گرفت و در مورد اینکه ما یه تیم هستیم صحبت می کرد، ولی خوب حس کردم mind set اش چیه. همون که دکتر گفته بود.

عوضی...

احمدعلی ساعت 6:49 PM نوشت

2 حرف

●

گردون نگری ز قد فرسوده ماست
جیحون اثری ز اشک پالوده ماست

دوزخ شرری ز رنج بیهوده ماست
فردوس دمی ز وقت آسوده ماست

همین.

احمدعلی ساعت 1:27 AM نوشت

3 حرف

●

ابلهانه ترین سؤالی که بعد از شنیدن خبر خودکشی این تیپ آدمها میشه پرسید اینه:
چرا؟ تو درسی افتاده بوده؟
یا مثلاً:
با خونواده اش دعواش شده بوده؟

سر پرسش کننده رو دوست دارم بکوبم به سنگ.

احمدعلی ساعت 11:50 PM نوشت

3 حرف

●

امروز نوزده بهمن بود راستی.

آنکه می گفت حرکت مرد در این وادی خاموش و سیاه، برود شرم کند...

پ.ن: دیشب تلویزیون جمهوری اسلامی بخشهایی از دادگاه گلسرخی رو نشون داد. غریب بود.

احمدعلی ساعت 9:12 PM نوشت

0 حرف

●

این دفاع منه در برابر کامنت یه دوست عزیز:

اولاً خوشحالم که با اینکه نقش دانشکده معظم برق رو رد کردی، نقش خدای خوب و مهربون رو رد نکردی. این خودش یه نکته مثبته. این یکی دو روز خیلی حس می کنم که اونی که احتمالاً او بالاس هیچ حسی از این رنج نداره، وگرنه این همه داد نمی زد که خودکشی کنندگان رو مجازات می کنم (شاید هم از طرفش داد می زنن، ها؟)

دوماً، همه کسانی که در مورد اوضاع بد روحی بچه های برق با من حرف زدن می دونن که هیچ علاقه ای به اون تحلیل های تخیلی ذکر شده ندارم. یعنی اصولاً هرکسی که اپسیلونی از ساختارهای روانی آدمها سررشته داشته باشه می دونه که این خشم شدیدی که بین ماها هست، ریشه اش خیلی قدیمی تر از این حرفهاست که بخواد تو دانشکده برق شکل بگیره. حرف من این نیست گل پسر...

من میگم که اون فضای گند و کثافتی که هم من میشناسمش و هم تو و هم هر کس دیگه ای که مدتی تو اون خراب شده بوده (ولی شاید نشه خوب articulate اش کرد)، شده یه کاتالیزور (نه علت) خیلی قوی برای دامن زدن به این خشم. هر کسی که چند سال تو سیستم خشک و سختی بوده باشه که رقابت و تحقیر مبانی ساختاریش هستن، ناخودآگاه همه خشم های پراکنده ریشه دارش همگرا میشن. این ربطی به سست اراده بودن و ضعیف بودن نداره عمو.

این مکانیزم دفاع ناخودآگاه آدمهاست. این صدای شکستن آدمهاست. قرار نیست همه خودکشی کنن که باورمون بشه اون دانشکده اتفاقاً خیلی هم نقش داره تو این مصیبت...مگه کم دیدی آدمهایی رو که تا مغز استخونشون رنج می کشن اونجا؟

خواستی بیا بهت معرفی کنم.

احمدعلی ساعت 1:28 PM نوشت

4 حرف

●

و من با این شبیخون های بی شرمانه و شومی که دارد مرگ
بدم می آید از این زندگی دیگر...

احمدعلی ساعت 4:57 PM نوشت

0 حرف

●

خدای خوب و مهربان و دانشکده حروم زاده برق شریف یه قربانی دیگه گرفتن.

وحید نظری خودکشی کرد و مرد.به همین سادگی.

احمدعلی ساعت 1:03 PM نوشت

1 حرف

●

یک - "تحلیل کردن" ، فارغ از context، یه هنره. به نظرم اصولش تو خیلی از زمینه ها شبیه همه. هنر کنار زدن لایه های رویی شکل گرفتن یک پدیده و رفتن به لایه های زیرین و زیرین. حداقل تو دو زمینه ای که کاملاً درگیر تحلیل بودم ( مهندسی برق و روانکاوی) و دو زمینه ای که به میزان خوبی ناظر تحلیل بودم و کمتر درگیر(مدیریت و اقتصاد)، دیدم که اصول کار حرفه ای ها به شدت مشابهن.
این هنر به نظرم تا حد خوبی قابل یاد گرفتنه. البته بالطبع هوش طرف هم مهمه.

دو - بعضی آدمها رو با یک کلمه میشه خیلی خوب توصیف کرد : خوش فکر. من به آدمایی میگم خوش فکر که approach خوبی به حل کردن مسائل دارن، باز هم فارغ از context. میشه یه مسأله روزمره زندگی باشه حتی. این آدما هنر تحلیل رو خوب یاد گرفتن. اینکه وارد حوزه های دیگه نمیشن بیشتر به خاطر کمبود دانش از اوناس.

برای زندگی تو این دوره و زمونه باید تحلیل یاد بگیریم . بسیار لازمه.

احمدعلی ساعت 1:27 AM نوشت

2 حرف

●

این پست پایینو شوخی نگیر. نتیجه دو سال فکر کردنه اقلاً.

احمدعلی ساعت 8:30 PM نوشت

0 حرف

●

من هر کسی که ادعا می کنه نظام خلقت هدفی والاتر از ادامه بقا داره رو به دوئل دعوت می کنم.

احمدعلی ساعت 8:30 AM نوشت

3 حرف

●

قاعده "النّاسُ مُسَلَّطون علی اموالِهِم" قرینه "الرّجالُ قوّامونَ علی النِّساء" و یا "الطَّلاقُ بِیَدِ مَن اَخَذَ بالسّاق"است. همان طوری که حکومت مرد بر زن به معنی اختیار مطلق نیست و متقابلاً زن نیز حقوقی دارد، مال و ثروت نیز به حکم قانون علّی غائی، حقوقی دارد و انسان نسبت به آن وظایفی دارد. البته منکر نیستیم که حقوق زن بر مرد با حقوق مال بر انسان فرق دارد، زیرا زن عیناً مثل مال نیست. ولی ما نمی گوئیم زن مثل مال است بلکه می گوییم مال مثل زن است، و بین آنها فرق بسیار است. بر زن باید انفاق کرد، همینطور بر مال. مرد بر زن تسلط ندارد که او را از بین ببرد، همین طور انسان حق اسراف و تبذیر و تضییع مال را ندارد.

نظری به نظام اقتصادی اسلام، مرتضی مطهری، 1368، صفحه 215

پ.ن: دیدی یه وقتهایی آدم یه حرفی می زنه که خیلی چرنده، بعد میخواد درستش کنه، هی بدتر میشه، هی بیشتر گیر میفته،... . این موقع حرف زدن طبیعیه، ولی تو نوشتن کتاب نه. خواستم بعضی جاهای قشنگ متن بالا رو بولد کنم، دیدم نمیشه! باید همه جاش رو بولد کرد. (دوباره بخون)
ببین وقتی یکی از روشنفکر ترین روحانیون اون زمان همچین اباطیلی به هم می بافه، اوضاع بقیه از چه قرار بوده (و هست!)

پ.ن: یه کار تحقیقی داریم انجام می دیم که عنوانش هست "بررسی رویکرد تاریخی روشنفکران و متفکرین ایرانی به موضوع مالکیت خصوصی، جایگاه بخش خصوصی، و نقش و جایگاه دولت". ناچار باید کتاب های اقتصاد اسلامی مثل این رو هم بخونیم. یه تم جالب تو این کتابها هست: همه به خوبی و با منطق زیرآب مارکسیسم رو می زنن، ولی وقتی میرسه به بیان تئوری های اقتصاد اسلامی که به عنوان یک گزینه سوم بین سوسیالیسم و سرمایه داری مطرحش می کنن...گند می زنن! محض رضای خدا هیچ حرف نیمه حسابی پیدا نمی کنی!
مذهبیون ما هیچوقت کمبود اعتماد به نفس نداشتن به نظرم.

احمدعلی ساعت 8:06 PM نوشت

5 حرف

●

هی علیِ دچار! رفته بودم دانشکده برق علم و صنعت دفاع یکی از رفقا...یهو الکی دچار نوستالژی شدم.

خود هفتاد و نه بود به گمونم. یادته؟ پوسترها، راننده معتاده،...

احمدعلی ساعت 12:25 AM نوشت

0 حرف

●

هر آدمی باید مدل رابطه خودش با اتوریته رو بشناسه. مال خیلی از ماها مثل همه، و بسیار کودکانه و مزخرف.

احمدعلی ساعت 8:00 PM نوشت

0 حرف

●

خوب گیرم که این جانوری که "همای اوج سعادت" می خوانیش هم به دام ما نیفتاد...چه غم؟ اصلاً who cares ؟

احمدعلی ساعت 7:59 PM نوشت

0 حرف

●

خود فلانی sms زده که:
سلام. شما از دوستان فلانی هستید؟ موبایلش دیشب رو تخت من جا مونده. لطفاً یه جوری بهش خبر بدید.

آنجلینا جولی

و البته چند لحظه بعد دوستان از من sms ای دریافت کردن: سلام. شما از دوستان احمدعلی هستید؟...

احمدعلی ساعت 11:06 PM نوشت

0 حرف

●

"تفسیر رؤیا" ی فروید دستم بود. تند ازم گرفت که "ببینم...خواب سگ تعبیرش چیه؟".

احمدعلی ساعت 7:43 PM نوشت

1 حرف

●

زمان که میگذره، روز به روز تنها تر میشم. دوستان ازدواج می کنن، و دیگه هیچ شباهتی به قبلشون ندارن. هیچی.

یکی از اتفاقات وحشتناک بعد از ازدواج دوستام (پسرها)، اینه که دیگه هیچ اثری از اون حس dedication سابق توشون نمی مونه. دینامیکش تقویت عشق به خوده (self love). یعنی میبینی آدمی که می تونستی ساعتها باهاش حرف بزنی و لذت ببری از داشتن یه کسی که می فهمه تو چی میگی، تبدیل شده به موجودی که مهمترین چیز براش نهاد خونواده اش شده. مهمترین و خیلی وقتها تنها چیز مهم. دیگه نمیشه با این آدم حرف زد و درد دل کرد. کاملاً حس می کنی که تو رابطه با تو فقط دنبال منافع خودشه (نه که قبلاً نبوده ها، سابق وقتی احساس مطلوبیت می کرده که تو هم شاد باشی، الان دیگه این طور نیست).

تو کتاب The Road Less Travelled (که به خیلی از دوستام دادم که بخونن)، نظر نویسنده اینه که عاشق شدن (نه عاشق موندن) یه فرایند عموماً جنسیه، به عنوانی دامی که طبیعت برای ما پهن می کنه تا ازدواج کنیم و نسل بشر باقی بمونه. به همین ابتذال. فکر می کنم که این اتفاقی که برای مردها بعد از ازدواج میفته هم از جنس همین دام برای دوستان مجردشونه...تا هی تنها و تنها تر بشن، تا هی تکیه گاه هاشون رو تو زندگی از دست بدن، تا حس کنن که تنهایی داره کمرشون رو خرد می کنه، تا بترسن و گریه کنن و بالاخره خودشون مجبور بشن به همون دامی بیفتن که قبلی افتاد.

فقط دوست مجردی که به قول خودش خیلی هم زن ذلیله حرف خوبی می زد...می گفت مطمئنم این روش خراب کردن پلهای پشت سر و پناه بردن به رابطه با یه زن هم خیلی دووم نمیاره، و اون وقت اون تنهایی خیلی سخت تر از مال ماست. خیلی کمر شکن تر، چون دیگه همه تخم مرغهات رو تو یه سبد ریختی، دستت به هیچ جا بند نیست...

آره. اینجوریه رفیق...این قرصهای من کو؟

احمدعلی ساعت 6:21 PM نوشت

1 حرف

●

هيچ گربه اي براي رضاي خدا موش نمي گيره. هيچ گربه اي.

حتي ...

احمدعلی ساعت 12:55 PM نوشت

3 حرف

●

Seasonal affective disorder, or SAD, also known as winter depression is an affective, or mood, disorder. Most SAD sufferers experience normal mental health throughout most of the year, but experience depressive symptoms in the winter or summer. SAD is rare, if existent at all, in the tropics, but is measurably present at latitudes north of 30°N, or south of 30°S...

محض اطلاعات عمومي بود (اما تو باور نكن!). از اينجا.

احمدعلی ساعت 2:22 PM نوشت

2 حرف

●

هي! مرغ سحر! تو روحت...

احمدعلی ساعت 2:55 PM نوشت

1 حرف

●

گردنم كلفته. مي جنگم، تو ده تا جبهه. همزمان.

ولي احساس مي كنم حمايت ندارم. پشت سرم كسي نيست. تنهام.

شِرِك رو كه يادت هست؟ خوب حق داره يه روزي روزگاري بشكنه ديگه، نه؟

حالا وقتش نيست ولي.

احمدعلی ساعت 10:12 PM نوشت

1 حرف

●

I think my whole life - not my life that had gone, but my life to come — flashed before my eyes. Back to school, working away like mad to get exams I wasn't going to do well at, so I could get a crap job in a crap company with long hours that'd inch by inch by inch turn me into everybody else. Work work work, every day learning how to be good at something I wasn't good at, doing things I didn't want to do, living for weekends and three weeks' holiday a year. Parenthood! Sweating and straining to pop out a fat helpless baby; worry and care and stress. Never having enough money to do anything you want to do, and only just enough to do what you have to. Coming home to the baby and doing more work, and then making the baby turn into everybody else as well. Years and years and years of it. Nappies and shit and exams and tests and work and forever and ever amen.

from “Lady - My Life as Bitch”, Melvin Burgess

from here.

احمدعلی ساعت 2:13 AM نوشت

0 حرف

●

من از اينجا به همه دوستان برقي و غيره اعلام مي كنم كه وجود اسم من تو ليست قبول شدگان مرحله اول دكتراي برق شريف يه توطئه كثيف توسط عوامل استكباره. اصلاً آيا رواست كه بعد از عمري كه محاسنم را براي اسلام سفيد كرده ام، حالا بيايم بروم زير بيرق كفر؟

من قسم مي خورم كه اگه الان بيان التماس هم بكنن كه برگرد تو اون خراب شده نميام، چه برسه به اينكه برم درس بخونم و امتحات قبول بشم و ... اونم دكترا! مغز خر خورده ام مگه؟

حالا به اونايي كه منو نميشناسن حرجي نيست، از رفقا بعيده اين شايعات رو باور كنن، حتي الان كه اسم من رو سايت هست.

احمدعلی ساعت 10:00 AM نوشت

0 حرف

Archives